Εντάξει, έχουν περάσει σχεδόν δυο μήνες από τις δυο πρώτες πλευρές αυτού του βινυλίου-ιστορίας μας, αλλά η τρίτη αυτή όψη (side 3), είχε η καημένη γραφτεί ήδη απο τότε… Όμως ένα κορίτσι, αυτό που ηχογράφησε τα «βινύλια», δεν μπόρεσε-θέλησε-ευκαίρησε (βαρέθηκε) να μεταφέρει εδώ την καταγραφή, κι ετσι, τωρα, μετά τοσον καιρό, έφτασε πια κι η σειρά της ν’ ακουστεί: έτσι λοιπόν…
…Είναι δυο τρεις μέρες τώρα που παίρνω μαζί μου στο μετρό το πλεκτό μου. Κάθομαι στη γωνίτσα μου και τσούκου-τσούκου προχώρα το τρένο, τσούκου-τσούκου μεγαλώνω και εγώ την κουβερτούλα μου! Είναι αλήθεια πως στην αρχή ντρεπόμουν πολύ. Σκεφτόμουν πώς θα φαινόμουν στους άλλους, τί θα σκέφτονταν για μένα. Όμως λίγο-λίγο το ξεπερνώ. Χαίρομαι που κάνω κάτι δημιουργικό στην τόση ώρα που περνώ κάθε μέρα στο μετρό, πόσο μάλλον που αυτή την κουβερτούλα έχω συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο να την τελειώσω… Τώρα που το σκέφτομαι, και αυτά που γράφω τώρα, μες στο μετρό τα γράφω. Σχεδόν πάντα οι αναρτήσεις μου γράφονται σε ένα μικρό μπλοκάκι μες στο μετρό. Ακόμα και αυτό πρέπει να φαίνεται περίεργο στους συνταξιδιώτες μου, πόσο μάλλον το πλέξιμο!
Αποφάσισα όμως πως δεν με νοιάζει. Όχι πως δε σέβομαι την ανθρώπινη κοινότητα μέσα στην οποία ζω. Όσο δεν ενοχλώ και δεν προσβάλω κανέναν με όσα πιστεύω και κάνω, θέλω να έχω το θάρρος να τα υποστηρίζω! Αν λοιπόν δείτε μια «περίεργη» μέσα στο μετρό να πλέκει, ή να γράφει στο βιβλιαράκι της, να ξέρετε πως κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι εγώ! 😊
Περιμένω να δω πότε θα έρθει η στιγμή που μια γιαγιά θα με ρωτήσει τί πλέκω και πώς κάνω αυτού του είδους την πλέξη! Θα πιάσουμε φιλίες! ☺️ Θα μάθω και κανένα νέο κόλπο!
Το πλέξιμο είναι λίγο σαν τα μωρά ή τα σκυλιά· φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά! 😊