Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα οτι δεν ξέρω τίποτα, ενώ θα ήθελα να ήξερα τα πάντα.
Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με την ανεπάρκεια, τη μετριότητά μου, το χρυσό εγκλωβισμό μου σ’ ένα εγώ τόσο στενό… Πώς μπορείς, ενώ ζεις στο παρόν, να νιώθεις την ασημαντότητα του μεγέθους σου μέσα στην Ιστορία, για να μην πω στην Αιωνιότητα…;
Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με το χρόνο που περνά και φθείρει. Δεν ξέρω τη ζωή, δεν την αναγνωρίζω, δεν τη χαίρομαι. Κοιτώ με θλιμμένη αμηχανία το ζαρωμένο χέρι μια γριάς γυναίκας…αυτής που σε λίγο θα γίνω κι εγώ με τη σειρά μου…