Άχρηστο υλικό… Βαριά κουβέντα για άνθρωπο. Αλλά έλα που σου δίνει συνεχώς αφορμές να σκέφτεσαι έτσι γι’ αυτόν! Ειδικά όταν αυτά που κάνει ή πιστεύει, δεν αφορούν μόνον αυτόν, αλλά έχουν πολύ σαφή και οδυνηρή επίδραση πάνω σου… Και τί να πεις, και τί να κάνεις;! Ούτε μπορείς, αλλά ούτε και πρέπει να του αλλάξεις τα μυαλά. Εσύ πρέπει να αλλάξεις στάση απέναντί του και να βρεις τη μη αμυντική-μη επιθετική θέση, που θα σου εξασφαλίσει ηρεμία και ισορροπία. Θα ξεκαθαρίσεις μέσα σου την δική του οπτική και θα την προσπεράσεις και έπειτα θα ξεκαθαρίσεις στους γύρω σου τη δική σου οπτική, και διακριτικά, αλλά με πυγμή, θα την επιβάλλεις (εφόσον φυσικά αυτό επιτρέπει και επιβάλλει η ιεραρχία και η τάξη…).
Δύσκολα πράγματα, όπως και να ’χει, ειδικά όταν αυτή η ψυχική φθορά δεν περιλαμβάνει μόνο το αίσθημα της καταπίεσης και του εγκλωβισμού, αλλά και της απογοήτευσης, της μεγάλης θλίψης και του πόνου γι’ αυτούς τους ανθρώπους – ακριβώς επειδή δεν σου είναι καθόλου ξένοι, και τους αγαπάς…
Τί να πει κανείς…;
Μεγαλώνουμε, πονάμε…κι ωριμάζουμε! (μακάρι…)