Μια κοπέλα μ’ ωραίο καλσόν κι ωραία παπούτσια. Ένας άντρας γύρω στα 45-50, πιθανόν άστεγος, με συμπαθητική φάτσα που θυμίζει Βέγγο! Ένας γιάπης κουστουμαρισμένος που διαβάζει πρωινή εφημερίδα. Ένας ηλικιωμένος, συνταξιούχος, που θα μπορούσε να ήταν έμπορος. Ένας νεαρός φοιτητής που λαγοκοιμάται ακούγοντας μουσική απ’ το κινητό του. Ένας μετανάστης που αγωνίζεται για τον επιούσιο.
Τόσοι και τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι ο ένας δίπλα στον άλλο κάθε μέρα! Τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά οι κόσμοι μας, οι καρδιές μας… Εξάλλου είναι δύσκολο να νιώσεις κοντά στον άλλο, ακόμα κι αν ανήκεις στην ίδια «ομάδα», ακόμα κι αν συναναστρέφεσαι καθημερινά μαζί του, λόγω ας πούμε δουλειάς…
Ίσως βέβαια τελικά το ζητούμενο να μην είναι να νιώσεις κοντά στον άλλο άνθρωπο σα να ήταν φίλος σου, αλλά να μπορείς να τον νοιαστείς, να τον φροντίσεις, σα να ήταν κάποιος που αγαπάς. Κι ίσως αν το κάνεις, να νιώσεις σιγά-σιγά και αληθινή αγάπη. Γιατί τελικά αυτό που θα σε συνδέει μαζί του είναι η ανθρώπινη φύση, η κοινή μοίρα, μια καρδιά παλλόμενη γι’ Αγάπη και Ζωή! Αν έχεις εσύ τέτοια καρδιά, τότε θα μπορείς να την αναγνωρίσεις και μέσα στον άλλο…