Με πιάνει απελπισία. Εύκολα.
Κι αυτό είναι συχνά αχαριστία.
Ή μη επαφή με την πραγματικότητα.
Ή έλλειψη μιας βάσης εμπιστοσύνης στους ανθρώπους, στο Θεό, στη ζωή.
Ή πολλή μοναξιά, χωρίς να υπάρχει τέτοιο δεδομένο. «Εθελουσία» μοναξιά, ας πούμε. Τρόπος ζωής . Πώς στο καλό έφτασα εκεί..;
Υ.Γ.: …Πώς θα με κάνεις να δω το νόημα και την ομορφιά μέσα στην ίδια μου τη ζωή κι όχι σε κάποια άλλη;
Συγγνώμη αν σε κάνω και σένα ν’ απελπίζεσαι επειδή είμαι τόσο ανεπίδεκτη μαθήσεως…