Δεν μου αρέσει όταν βλέπω σχεδόν όλους τους ανθρώπους στο μετρό να κρατούν μια οθόνη μπρος στα μάτια τους. Στην καλύτερη περίπτωση ακούν μουσική μ’ ακουστικά. Συνήθως όμως χαζεύουν στο facebook ή παίζουν παιχνίδια. Όταν τους βλέπω έτσι όλους μαζί, στην ίδια στάση, κάτι με πιάνει. Με τρομάζει λίγο όλο αυτό. Μα περισσότερο με ανησυχεί που συχνά είμαι κι εγώ μέρος αυτού. Πολύ συχνά θέλω να «κλειστώ» στην οθόνη μου, ν’ απομονωθώ. Το ότι εξασκώ το νου με το sudoku (που συνηθίζω να παίζω εγώ στο μετρό), είναι ένα άλλοθι, που ούτε καν εμένα δεν πείθει.
Βασικά, θέλουμε να περνάει η ώρα ανώδυνα. Αυτή τη νεκρή ώρα, όπως είναι ο χρόνος μες στις συγκοινωνίες καθημερινά, δε θέλουμε να σκεφτόμαστε, πόσο δε μάλλον να επικοινωνήσουμε με τους διπλανούς μας. Δεν τους κοιτάμε καν. Πατάμε μια pause στη ζωή μας, με διάρκεια μιας διαδρομής…
Δε μ’ αρέσει όταν το βλέπω, μα ούτε μπορώ να το κακκίσω. Όχι επειδή το κάνω κι εγώ, μα επειδή δε θέλω να κατηγορήσω τον εαυτό μου και γι’ αυτό. Μπορεί όντως να φανερώνει πράγματα για την κοινωνία μας και για μένα την ίδια, μα είναι τόσο ασήμαντο μες στην καθημερινότητά μου, που δεν μπορώ να του δώσω βάση – ακόμα κι αν τώρα αφιερώνω τούτες τις γραμμές σ’ αυτό!
…Άλλα λέει το μυαλό μου, άλλα αισθάνομαι. Όπως πάντα. Όπως όλοι.