Από μικρή μου άρεσε αυτό το τραγούδι. Σήμερα για άγνωστο λόγο το θυμήθηκα. Κι έτσι σκέφτηκα απλά να το μοιραστώ μαζί σας – μια παιδική ανάμνηση…
14 Πέμπτη Μάι. 2020
Posted Πήγα, είδα, άκουσα...
inΑπό μικρή μου άρεσε αυτό το τραγούδι. Σήμερα για άγνωστο λόγο το θυμήθηκα. Κι έτσι σκέφτηκα απλά να το μοιραστώ μαζί σας – μια παιδική ανάμνηση…
28 Τετάρτη Ιον. 2017
Posted Λαβύρινθος, Σκέψεις...
in≈ 2 Σχόλια
Ετικέτες
Πριν μια εβδομάδα ήρθε στο φαρμακείο μια παλιά μου συμμαθήτρια. Ήρθε επί τούτου για να με χαιρετήσει! 20 χρόνια είχα να τη δω και μάλιστα είμασταν μαζί από το νηπιαγωγείο!!! Χάρηκα που είδα στα μάτια της την ίδια ευγένεια, την ίδια καλοσύνη και γλυκύτητα που εξέπεμπαν και τότε… Μιλήσαμε αρκετά, θυμηθήκαμε τα παλιά, άλλους συμμαθητές, αστείες καταστάσεις…
Μου έδωσε μεγάλη χαρά αυτή η συνάντηση – όμως ταυτόχρονα βυθίστηκα και σ’ ένα παρελθόν που δεν ήθελα να «θυμηθώ». Δεν είναι τα παιδικά χρόνια πάντα ρόδινα. Και παρότι θεωρητικώς τα έχεις επεξεργαστεί, τα έχεις συζητήσει κλπ, ο πόνος δεν μπορεί να εκλείψει τελείως. Ούτε ο θυμός.
Κάθε βουτιά στο απώτερο παρελθόν αναμοχλεύει πολλά. Ποικίλα συναισθήματα αναδύονται, ως αποτέλεσμα ασυνείδητων διαδικασιών…
Δεν ξέρω τί να πω παρακάτω.
Δεν έχει μάλλον παρακάτω.
09 Παρασκευή Ιον. 2017
Posted Είθε..., Τα καρέ της συν-κοινωνίας...
in≈ 2 Σχόλια
Τον είδα στο μετρό, μετά από 20 χρόνια!
Παλιός συμμαθητής, φίλος,
– εντάξει, ίσως ήμουν και λιγάκι τσιμπημένη μαζί του!
Ήταν αυτός ο ίδιος; Δεν είμαι σίγουρη. Πέρασα πλάι του περπατώντας, τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν φευγαλέα. Αυτό το βλέμμα ήταν που μου τον θύμισε, η κατατομή του προσώπου του, η έκφρασή του. Θα μπορούσε λοιπόν να είναι όντως ο Σταύρος! Φορούσε κουστούμι. Θα μπορούσε να ‘ναι τραπεζικός ή δικηγόρος. Είχε την ίδια ευγένεια στο πρόσωπο με παλιά…
Θα ‘θελα να του μιλήσω, αλλά δεν το ‘κανα… Θα ‘θελα να μάθω τι κάνει, που βρίσκεται, πως περνά. Εάν δεν έχει αλλάξει τελείως, πιστεύω πως θα θελε να μάθει κι αυτός τα νέα μου. Κοίταζα πίσω, στην αποβάθρα, αλλά δεν μπόρεσα να τον διακρίνω ξανά…
Α, ρε Σταύρο… που είχαμε την ίδια αγάπη για τα Μαθηματικά και παίζαμε μαζί τους, «ερευνώντας»…
Ο Σταύρος με τα πολύ μακριά δάχτυλα…
Που ήταν πάντα μετρημένος…
Ήταν τότε που δεν ήξερα πώς να πλησιάσω στ’ αλήθεια έναν άνθρωπο. Που ήμουν φιλική και κοινωνική, αλλά όχι «ανοιχτή»…
Κρίμα που δε με αναγνώρισες…
Χάρηκα που σε είδα, ακόμα κι αν δεν μιλήσαμε.
Χάρηκα που σε «είδα», ακόμα κι αν δεν ήσουν τελικά εσύ!
Γεια σου, Σταύρο, και να ‘σαι καλά, όπου κι αν είσαι!