Δεν είναι αρχοντιά αυτό: να μπαίνεις μέσα σ’ ένα μαγαζί, εν προκειμένω φαρμακείο, και ν’ αρχίζεις να κουτσομπολεύεις τους γείτονές σου – που όλως τυχαίως είναι κι αυτοί πελάτες του φαρμακείου… Δεν είναι μόνο οτι κάθεσαι και κοιτάς τί κάνει ο άλλος με το νοικοκυριό του, αλλά κάθεσαι και το σχολιάζεις κιόλας σε άλλους γείτονες…
Τί να πω; εγώ δε μεγάλωσα έτσι, κι αυτά με ξενίζουν…
Βέβαια, το χειρότερο που έχω ζήσει μες στο φαρμακείο, είναι να σχολιάζει πελάτισσα, μια άλλη πελάτισσα που μπήκε στο φαρμακείο, μπροστά της(!), και μάλιστα για θέμα υγείας…
Ιστορίες… κι ιστορίες… μες στο φαρμακείο. Άνθρωποι… και άνθρωποι… που συναντώ κάθε μέρα! Κι όλο μαθαίνω… κι όλο μαθαίνω… στο μεγάλο σχολείο της ζωής…
Έχω ενα γατάκι, που μου χαϊδεύει τα πόδια καθώς κοιμάμαι. Λυγά την ουρά του, κουλουριάζεται, ζητά αγκαλίτσες. Γουργουρίζει από ευχαρίστηση και με κοιτά στα μάτια. Όταν όμως δεν είναι στις καλές του, μην τυχόν και του μιλήσεις, μην τυχόν και το αγγίξεις!
Έχω ένα γατάκι, χρόνια πολλά. Το αγαπώ και μ’ αγαπά. Τρίχωμα απαλό, μάτια φωτεινά, μουστάκια μακριά.
Έχει ένα φιόγκο στο λαιμό, ονοματάκι τρυφερό.
Αυτά θα ‘ταν τα λόγια, αν είχα γάτα, να σας πω. Μα αλίμονο, δεν έχω – μονάχα πρόβα κάνω να τα πω, οπόταν την κατέχω!
Αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορώ. Εντός κι εκτός εαυτού. Αν και όλα γίνονται εντός και επηρεάζουν με κάθε απίθανο τρόπο τα εκτός εαυτού. Κι αυτό, μονάχα ελπιδοφόρο το βρίσκω. Το πώς η καλοσύνη απεργάζεται μυστικά την πρόοδο των ανθρώπων, την ομορφιά – το πώς η Χάρη του Θεού απεργάζεται την καλοσύνη των ανθρώπων, για να παράξουν ομορφιά.
Ας αφεθούμε λοιπόν στη ζωογόνο Χάρη. Ας μάθουμε να τη ζητάμε, γιατί είναι δώρο. Άνωθεν. Όπως καθετί…
Το φαρμακειο απέχει λίγα μόλις τετράγωνα απ την κλινική στο Περιστέρι, όπου βρέθηκαν χτες σχεδόν 30 κρούσματα του ιού, κ ήδη μετρά δυο νεκρούς…
Έχουμε πελάτες που κάνουν εκει αιμοκάθαρση, όπως κ νοσηλευτές της κλινικής.
Έχω αγωνία να μάθω τα ονόματα των νεκρών – αν είναι οι γνωστοί μου άνθρωποι;
Έχω αγωνία για το πώς θα καθησυχάσω σήμερα τους αναστατωμένους πελάτες μας… Έχω αρκετή ψυχραιμία για να το κάνω;
Ο δικός μου φόβος, προς το παρόν, είναι διανοητικός. Ανησυχώ για τη στιγμή που θα τον νιώσω στην καρδιά μου…
Απ’ την άλλη λένε πως «αυτός που είναι να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει»… Κανείς δεν ξέρει πότε τελειώνει η ζωή του, παρά μόνο Αυτός που του τη χάρισε…
Είναι νομίζω η ευκαιρία η δική μου – καθώς και όσων άλλων έχουν αντίστοιχη πίστη, αντίστοιχη πυξίδα στη ζωή τους – να ασκηθώ, ή μάλλον να μάθω τώρα να εμπιστεύομαι τον Θεό… Το εύχομαι σε όλους μας…
Σήμερα θα ‘θελα να σας πω για μια πελάτισσά μας ή μάλλον καλύτερα για την καλοσύνη κ την απλότητα κάποιων ανθρώπων…
Μ. Πέμπτη κι έρχεται στο φαρμακείο να πάρει καλλυντικά, τα περισσότερα για τη νεαρή κόρη της που πάσχει από κατάθλιψη, κι η οποία ντρέπεται να έρθει να τα ζητήσει η ίδια…
Σταθερή πελάτισσα, με βεβαρυμμένο οικογενειακό ιστορικό…
Πιάσαμε την κουβέντα και λέγε-λέγε, της είπα πως ήθελα να φτιάξω τσουρέκι για πρώτη φορά φέτος, αλλά πως δεν έβρισκα σε κανένα σούπερ μάρκετ μαστίχα. «Έχω εγώ», μου λέει, «κάτσε να πεταχτώ να σου φέρω»! Αρνήθηκα ευγενικά, αλλά εκείνη επέμενε κι έφυγε τρεχάτη για το σπίτι της.
Σε λίγο έρχεται, με ένα σακουλάκι του φαρμακείου 🙂, που είχε μέσα ένα βαζάκι μαστίχα κι ένα σακουλάκι μαχλέπι! «Μου περίσσευε κι αυτό», μου λέει, «οπότε σου έφερα, μήπως δεν έχεις»…
Θες απο συμπάθεια, θες απο ευγνωμοσύνη, βρήκε μια ευκαιρία να κάνει κάτι για μένα και το έκανε με όλη της την καρδιά!
Με συγκίνησε! Ήταν μια μεγάλη ηθική ανταμοιβή για μένα ως φαρμακοποιό… Πόσο όμορφο να χτίζεις τέτοιες αληθινές, ανθρώπινες σχέσεις με τους πελάτες σου…
Σήμερα, πρωτη φορά γράφω απ’ το φαρμακείο. Η αιτία είναι το βάρος που έχω από χτες και αφορμή οι ευνοϊκές συνθήκες, αφού δεν έχουμε δουλειά που να με αποσπά αρκούντως…
«Άσε», λέει, «να γίνουν ελεύθερα οι ζυμώσεις μέσα σου». Έλα όμως που η μαγιά ήταν πολλή και παραφούσκωσε το ζυμάρι. Ξεχύθηκε απ’ τη φόρμα κι έφερε έντονους βηματισμούς στην καρδιά, πλάκωσε το στέρνο, ηλέκτρισε τους νευρώνες και κράτησε τα βλέφαρα, παρά το πρέπον, ανοιχτά…
Το πρωί όμως, που ήρθε το μικρό πιτσικουρδάκι να μου κάνει πρωινή αγκαλίτσα, το κοίταζα ήρεμα και έντονα, και χαμογέλαγα. Και μου λέει, με τη σοφία που διακρίνει τα μικρά παιδιά: μ’ αρέσει που γελάς, πρώτον γιατί γελάς και δεύτερον γιατί όταν γελάς, τα μαγουλάκια σου πετάνε κι είναι πολύ μαλακά – και μου τα χαϊδεύει απαλά…
Τώρα που το γράφω, νιώθω το χάδι να κατεβαίνει από τα μάγουλα στην καρδιά, και να βγαίνει από κει μ’ έναν αναστεναγμό ήρεμης θλίψης, μα κι ανακούφισης…
Πεδίον δόξης λαμπρόν, λοιπόν, η σημερινή μου μέρα στη δουλειά, πεδίο μάχης και αγώνα έναντι του «επαναστατημένου εαυτού» που ζητά το δικό του «ντάντεμα».
Σε όσους συναγωνιστές, έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου, στέλνω τους συναδελφικούς μου χαιρετισμούς κι εύχομαι «με τη Νίκη»!!!
Δύσκολη η πρώτη μέρα στη δουλειά, μετά από 4 ημέρες διακοπές, σπίτι, μητέρα φουλ τάιμ.. Απ’ τη μία ήθελα να γυρίσω στο φαρμακείο, απ’ την άλλη δυσκολεύτηκα λιγάκι στις απαιτήσεις του…
Πάντως τώρα γύρισα σπίτι και θα ξεκουραστώ. Είναι και το πεπτικό σύστημα που πρέπει να προσαρμοστεί στο νέο διαιτολόγιο, της μη νηστείας, που δυσκολεύει τα πράγματα…
Είναι και τα «ωραία» νέα από την πανδημία, που μου έκαναν την καρδιά περιβόλι πρωί-πρωί… (150 νέα κρούσματα σε δομή προσφύγων κι ένας θάνατος 35χρονου, χωρίς υποκείμενο νόσημα…)
Όλα καλά κι όλα ωραία δηλαδή… Άντε, να δούμε! Καλή προσαρμογή!
Χτες η μέρα κατέληξε μελαγχολική. Σήμερα ομως το πρωί, με τη βοήθεια πολύτιμου φίλου, νοηματοδοτήθηκε αυτή μου η διάθεση, κι απέκτησε άλλο βάρος. Την κοίταξα απο άλλη πλευρά και έλαμψε!
Είναι μυστήριο ο εσωτερικός μας κόσμος και μεγάλο θαύμα η αποκρυπτογράφησή του… Δόξα τω Θεώ που υπάρχουν εργαλεία, και τεχνίτες να τα χρησιμοποιήσουν. Δόξα τω Θεώ για όλα…
Ένα Πάσχα που θα θυμόμαστε. Η ακολουθία της Ανάστασης στο σπίτι, «δεύτε λάβετε Φως» απ’ το καντήλι μας. Φαγητό λιτό λίγο πριν κοιμηθούμε.
Ξύπνημα πρωινό, όπως πάντα… Πρωινό όχι σαρρακοστιανό όμως πια… Λαμπροκούλουρα -home made- τσουρέκι -δωρισμένο- αλλά και παραδοσιακό γάλα με all bran 😜.
Μετά καθόμαστε στο σαλόνι και διαβάζουμε Κυριακάτικη εφημερίδα, που δεν ξέρω πόσους αιώνες είχε να μπει στο σπίτι μας…
Ακούμε μελωδίες στο πιάνο, απ’ τον φημισμένο πιανίστα Spotify…
Τα παιδιά ζουζουνίζουν γύρω μας και δεν μας αφήνουν να διαβάσουμε ή να γράψουμε (καλή ώρα…)
Τί ώρα να βάλω τα κάρβουνα; με ρωτάει ο ψήστης Βασίλης. Βρήκε άνθρωπο να ρωτήσει…
Ήρεμη Κυριακή, γιατί είναι πλήρης χαράς κι ελπίδας, που μας έδωσε ο Χριστός με την Ανάστασή Του!
Ήρεμη ψυχή, αναπαυμένη, γεμάτη απ’ τη ζεστασιά της οικογενειακής αγάπης.
Ευγνώμων ψυχή για καθετί καινούριο που μας φέρνει η ζωή, είτε το προσδοκούσαμε, είτε όχι…
Και του χρόνου να είμαστε καλά και ν’ ανταμώσουμε, αυτή τη φορά…
«Είναι κάτι ψυχές που σήμερα το βράδυ δεν θα κατέβουν απο τον Σταυρό. Που δεν μπορούν να συμμεριστούν την χαρά της Αναστάσεως. Θέλουν μα δεν σκάει το γέλιο στα χείλη τους.
Θέλω να τους πω λοιπόν ότι όλοι μας έχουμε περάσει παρόμοιες αν όχι και ίδιες καταστάσεις. Τότε που όλα μύριζαν κόλαση και δυσκολευόμαστε να βρούμε το άρωμα του παραδείσου, να αναπνεύσουν άνοιξη τα μέσα μας. Τότε που ο πόνος σαν βαθύ πέπλο κύκλωνε την ψυχή και η χαρά των πολλών μας κούραζε. Είναι οι στιγμές αυτές που λες, μακάρι να ερχόταν ένας να μου πει, οτι κι αυτός πονάει, να μοιάσουμε, να μιλήσουμε, να συνεννοηθούμε, να μην νιώθω μόνος σε αυτό το σκοτάδι.
Σας καταλαβαίνω. Όμως ένα πράγμα θέλω να θυμάστε και να είστε βέβαιοι γι αυτό, ότι ο Σταυρός θα γίνει Ανάσταση. Θα έρθει η μέρα που θα γελάσετε πάλι και θα χαρείτε. Τώρα μοιάζει μακρινό, αλλά θα γίνει, να το θυμάστε.
Η Ανάσταση του Χριστού είναι η νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο. Ο θάνατος, και το κακό σήμερα δέχονται πλήγμα αφού η παντοδυναμία τους, η απειλή τους τερματίζει. Πλέον και στα πιο βαθιά σκοτάδια εισήλθε το Φως. Και στις πιο δύσκολες στιγμές φάνηκε η ελπίδα. Εκεί που όλα μοιάζουν νεκρά χωρά ξανά η ζωή, το νόημα, η ανάσταση. Μετα Χριστό τίποτε πλέον, δεν μπορεί να νικήσει την ζωή. Οσο, μα όσο κι αν αργεί, θα ξημερώσει…..
Κάθομαι στην κουζίνα, πίνοντας τον καφέ μου και χαμογελώ. Γιατί χαμογελάς; με ρωτάει ο Βασίλης.
Θυμήθηκα πως πέρυσι, τέτοια μέρα, ο γιος μου μαζί με τα υπόλοιπα «παπαδάκια» της ενορίας μας, χτυπούσαν με κοντάρια τενεκέδες, κι έσπαζαν κεραμίδια στην αυλή της εκκλησίας. Κι αρχι-μάστορας όλου αυτού του πανδαιμόνιου ήταν ο π. Χρ. που έχει καρδιά μικρού παιδιού και του αρέσει καθετί το φαντασμαγορικό! Κάθε γιορτή την κάνει πανηγύρι! Γελάει και χαίρεται κάθε κύτταρο του σώματός του!!! Και με τη βροντερή φωνή του ψέλνει το «Ανάστα ο Θεός» και σκορπίζει βάγια χαμογελώντας…
Τέτοια κάναμε πέρυσι τέτοια μέρα και κάθε πέρυσι… Αυτά κι άλλα πολλά είναι η ζωή της ενορίας μας, είναι η τροφή των «νεογνών» ενοριτών μας…
Αυτά σκέφτομαι και δεν παύω να χαμογελώ τούτο το πρωινό… Κι αισθάνομαι ευγνώμων που έχω τέτοιες αναμνήσεις να θυμάμαι και τέτοια «φωλιά» να κουρνιάζω…
Αυτή ήταν η μέρα που εμείς παντα βάφαμε τα αυγά στο πατρικό μου σπίτι. Μεγάλωσα πολύ μέχρι να καταλάβω ότι όλοι οι άλλοι τα βάφανε Μ. Πέμπτη, και πως ο λόγος που εμείς το κάναμε την επόμενη μέρα, ήταν απλούστατα πως αργία για τα φαρμακεία ήταν η Μ. Παρασκευή, ενώ μέχρι Μ. Πέμπτη δούλευαν κανονικά. Κι αυτό γιατί αυτός που έβαφε τα κόκκινα αυγά ήταν παντα ο πατέρας μου. Η μητέρα μου δεν ασχολούνταν ποτέ μ’ αυτό – αυτη έφτιαχνε παντα τα πασχαλινά κουλουράκια. Ο μπαμπάς μου λοιπόν αρχι-chef κι εγώ βοηθός του, να κοιτώ κ να μαθαίνω. Εγώ πάντα γυάλιζα τα αυγά, κολλούσα ενίοτε χαλκομανίες, που ήταν της μόδας στα μικράτα μου, ή καινοτομούσα (για τα δεδομένα του μπαμπά μου) χρησιμοποιώντας φυτά ως αποτύπωμα.
Είχαμε πάντα μια ειδική κατσαρόλα για το βράσιμο κ βάψιμο των αυγών, γιατί η αλήθεια ειναι πως πάντα υπήρχαν υπολείμματα βαφής στα τοιχώματά της.
Ακόμα και παντρεμένη πια, και με παιδιά, πήγαινα Μ. Παρασκευή στο πατρικό μου, για να βάψουμε με το μπαμπά μου τ’ αυγά – ήταν πια η δίκη μας δουλειά!
Φέτος, όπως καταλαβαίνετε, λόγω καραντίνας, είναι η χρονιά που δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Χαίρομαι που ο μπαμπάς μου έβαψε αυγά, έστω και μόνος. Θα προσπαθήσω να το κάνω κι εγώ εδώ, μαζί με τα παιδιά μου. Γιατί πια η μέρα που κι η δίκη μου οικογένεια θα βάφει τ’ αυγά της ειναι η Μ. Παρασκευή, η επίσημη αργία για τους φαρμακοποιούς…
Συνεχιστής του στο φαρμακείο, στις ζεστές σχέσεις με τους πελάτες, συνεχιστής του και στο βάψιμο των αυγών τη Μ. Παρασκευή…
Μπαμπά μου, μαμά μου, Καλή Ανασταση! Μακάρι του χρόνου, να ειμαστε μαζί, να συνεχίσουμε την ωραία παράδοση των κόκκινων αυγών…
Άλλο ξεκινάς να γράψεις, κι άλλο σου βγαίνει. Πόσες φορές έχει συμβεί αυτό;
Να, τωρα μιλούσα με τη μητέρα ενός παλιού συμμαθητή, η οποία ήθελε να ρωτήσει μια γνώμη για κάποιο φάρμακο, εξηγώντας μου το ιστορικό. Συνειδητοποίησα λοιπόν, πόσο μας έχει συνεπάρει ο κορωνοϊός, που «ξεχνούμε» τις άλλες ασθένειες. Ή ακόμα χειρότερα, θεωρούμε δεδομένη την υγεία των παιδιών μας και ξεχνούμε να νιώθουμε ευγνώμονες γι’ αυτήν…
Όμως μια μάνα, μπορεί να νιώσει μια άλλη μάνα. Να καταλάβει την αγωνία της, να συμμεριστεί τον πόνο κ την έγνοια της. Δεν σκέφτονται όλες οι μανάδες τώρα τα βαμμένα αυγά, τα τσουρέκια και τα πασχαλινά κουλουράκια. Αλλά μπορεί να αγωνιούν για την υγεία των παιδιών τους, να νιώθουν χαμένοι μπροστά σε μια άγνωστη εξέλιξη.
Όλα τα παιδιά είναι εν δυνάμει παιδιά μας. Μπορεί να μην μπορέσω να βοηθήσω πρακτικά, που μακάρι να μπορούσα, αλλά το να μοιραστώ λιγάκι την έγνοια τους, το να πω μια προσευχή γι’ αυτή την οικογένεια -που περνά μια φουρτούνα- ειναι αυτό που μπορώ να κάνω και που ελπίζω να ξαλαφρώνει λιγάκι το βάρος τους.
Ο Θεός να είναι μαζί μας! Μαζί με όλους τους ανθρώπους, πάντοτε!
Πόσο ωραίο είναι να συναντάς τους φίλους σου, όλους μαζί, όπως κάθε Κυριακή! Να κουβεντιάζεις, να λες τα νέα σου, να λέτε αστεία και να γελάτε όλοι μαζί! Να πειράζει ο ένας τον άλλο, να νοιάζεται ο ένας τον άλλο, να μοιραστείτε κάποιο νέο, ευχάριστο ή δυσάρεστο. Να ανταλλάξεις συνταγές για τσουρέκι και να μάθεις ποιο βιβλίο διαβάζει τώρα κάποιος, κι αν αυτό έχει μεταφραστεί άραγε στα ελληνικά…
Σμίξιμο μετά από «αιώνες». Κι ας είναι μονάχα τέσσερις ή πέντε οι Κυριακές, που δεν βρεθήκαμε στην αγκαλιά αυτής που ονομάσαμε «ενορία μας». Κι ας ήταν μονάχα διαδικτυακό το σμίξιμο αυτό. Κι ας ήταν λιγάκι ετεροχρονισμένες οι κουβέντες μας, ας ήταν ενίοτε θολή η εικόνα, ας κόντευε να τελειώσει η μπαταρία του tablet…
Σμίξιμο ανθρώπων που αγαπούν και νοιάζονται ο ένας τον άλλο αληθινά, δηλαδή αδέρφια μου…!
Το Σαββατοκύριακο είναι πάντα λίγο περίεργο. Λίγο η κούραση της εβδομάδας, λίγο το ότι αλλάζει τελείως το πρόγραμμά μου και βρίσκομαι στο σπίτι για 48 ώρες, μαζί με τα παιδιά μου, που το καθένα με θέλει αποκλειστικά… Να πω κι άλλα; Δε νομιζω ότι χρειάζεται… Ούτως ή άλλως, όλοι κάπως παρόμοια νιώθουμε. Μπορεί να μη μας δυσκολεύουν τα ίδια πράγματα, αλλά σίγουρα υπάρχει κάτι που μας δυσκολεύει.
Ίσως γιατί έχεις μια ιδέα για το πώς θέλεις να ‘ναι το Σαββατοκύριακό σου, κι αυτό φυσικά ποτέ δεν πραγματοποιείται.
Αν το πω μ’ άλλα λόγια, όταν κάνεις μονίμως σχέδια στη ζωή, ώστε να ελέγχεις τη ροή της, κι αυτά φυσικά δεν πραγματοποιούνται πάντα, πώς νιώθεις τότε; Πώς είναι άραγε να αφεθείς απλά να κολυμπήσεις, κι όπου σε πάει;;; Πώς είναι να είσαι ανοιχτός στις εκπλήξεις, που σου επιφυλάσσει η ζωή; Πώς είναι να κολυμπάς απ’ το σκοτάδι στο φως κι απ’ το φως στο σκοτάδι, χωρίς αυτό να σε αγχώνει;
Ίσως μόνο αν νιώσεις πόσο μικρός είσαι μέσα στην ανθρωπότητα, πάνω στη γη, στο δικό μας γαλαξία, ανάμεσα σε εκατομμύρια γαλαξίες κ δεν ξέρω πόσα παράλληλα σύμπαντα, μόνο τότε πραγματικά ο έλεγχος της ρότας της ζωής σου να φαίνεται ανούσιος, εώς και αστείος…
Αυτό μου θύμισε μια γελοιογραφία του Αρκά, που διάβασα σήμερα, απ’ τη σειρά « η ζωή μετά»:
Κι όμως παρά την μικρότατη ύπαρξή μας, Αυτός που δημιούργησε τα άπειρα σύμπαντα, ήρθε κι έγινε ένας από μας. Γιατί αγαπά το πλάσμα Του, γιατί το έφτιαξε ο ίδιος με τα χέρια Του, γιατί του έδωσε τη δίκη Του πνοή. Κι αυτές τις μέρες γιορτάζουμε την απόλυτη θυσία Του για χάρη μας, αλλά κυρίως γιορτάζουμε τη δυνατότητα να ξεπεράσουμε τη θνητή μας φύση και να αναστηθούμε μαζί Του, κοντά Του, λουσμένοι στο άπλετο άκτιστο φως Του!
Όλοι κάτι περιμένουν. Κάτι καλό ή κάτι καλύτερο στη ζωή τους. Μια θεαματική αλλαγή της καθημερινότητάς τους, να κερδίσουν το τζόκερ, να αποκτήσουν ένα σπίτι με κήπο κι ένα σκύλο…
Γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι; πόσο όμως σε παρασέρνει το όνειρο και σε αποσπά απ’ το παρόν; Το να ονειρεύεσαι σημαίνει άραγε να ελπίζεις; Πότε η ζωή γίνεται απλά επιβίωση;
Ο ήλιος ζωντανεύει κι όμως η διάθεσή μου πέφτει…
Μιλώ πολύ. Μιλώ πολύ, χωρίς να λέω τίποτα.
Κι εσύ μου μιλάς, αλλά εγώ δεν ακούω πάντα… Είναι τόσο δύσκολο ν’ ακούσεις κάτι πέρα απ’ το δικό σου βουητό…