Ετικέτες
Πριν μια εβδομάδα ήρθε στο φαρμακείο μια παλιά μου συμμαθήτρια. Ήρθε επί τούτου για να με χαιρετήσει! 20 χρόνια είχα να τη δω και μάλιστα είμασταν μαζί από το νηπιαγωγείο!!! Χάρηκα που είδα στα μάτια της την ίδια ευγένεια, την ίδια καλοσύνη και γλυκύτητα που εξέπεμπαν και τότε… Μιλήσαμε αρκετά, θυμηθήκαμε τα παλιά, άλλους συμμαθητές, αστείες καταστάσεις…
Μου έδωσε μεγάλη χαρά αυτή η συνάντηση – όμως ταυτόχρονα βυθίστηκα και σ’ ένα παρελθόν που δεν ήθελα να «θυμηθώ». Δεν είναι τα παιδικά χρόνια πάντα ρόδινα. Και παρότι θεωρητικώς τα έχεις επεξεργαστεί, τα έχεις συζητήσει κλπ, ο πόνος δεν μπορεί να εκλείψει τελείως. Ούτε ο θυμός.
Κάθε βουτιά στο απώτερο παρελθόν αναμοχλεύει πολλά. Ποικίλα συναισθήματα αναδύονται, ως αποτέλεσμα ασυνείδητων διαδικασιών…
Δεν ξέρω τί να πω παρακάτω.
Δεν έχει μάλλον παρακάτω.