Ετικέτες

,

Έχουμε ξεμάθει οι άνθρωποι να ζούμε μαζί… Βρισκόμαστε μόνο σε κάποια εορταστική περίσταση, αλλά όχι σε άσχετες, καθημερινές στιγμές, είτε κάνοντας κάτι «ιδιαίτερο», όπως χριστουγεννιάτικα μπισκότα ή και τίποτα απολύτως. Μόνο ένα φλυτζάνι τσάι και τα παιδιά να παίζουν στο διπλανό δωμάτιο…

Μοιραζόμαστε τις στιγμές μας τόσο επιλεκτικά… Εν μέρει αναγκαστικά – οι ρυθμοί της ζωής μας δεν επιτρέπουν πολλά παραπάνω. Όμως έχουμε μαθει κιόλας έτσι. Έχουμε μάθει πως χρειάζεται τακτοποιημένο σαλόνι για να έρθει ένας «καλεσμένος». Έχουμε μάθει πως όταν έχεις ελεύθερο χρόνο, κάνεις δουλειές που πρέπει να γίνουν στο σπίτι ή «χαλαρώνεις» μπρος σε κάποια οθόνη (οθόνη να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι…). Έχουμε μάθει πως χρειάζεται πολλή οργάνωση και συνεννόηση μέχρι να βρεθείς με κάποιον. Δεν υπάρχει το «έρχεσαι για εναν καφέ;» και να έρθει ο άλλος, έστω για μισή ώρα. Ζούμε βέβαια και τόσο μακριά μεταξύ μας. Τουλάχιστον όμως οι κοντινοί, βρε παιδιά! Ένα τσαφ, ένα μισάωρο κουβέντα, κι όλα θα είναι τόσο αλλιώς μετά…

Όποιος έχει πάει κατασκήνωση γνωρίζει τη δύναμη των σχέσεων που δημιουργούνται, όταν είσαι μέρα-νύχτα με τον άλλον, για τόσες μέρες μαζί σε όλα. Κοιμάσαι δίπλα του, τρως δίπλα του, τραγουδάς και παίζεις μαζί του για τόσον καιρό! Το δέσιμο τέτοιων φιλιών είναι ανεκτίμητο! Ή όταν πας διακοπές μαζί με κάποιον ή κάποια άλλη φιλική οικογένεια, δεν θεωρείς πιο δικό σου αυτόν τον άνθρωπο; Τον ξέρεις και σε ξέρει τόσο καλά…

Γι αυτό λοιπον, ας ανοιχτούμε σε πιο πολλές, πιο συχνές, πιο αυθόρμητες συναντήσεις!!! Το αντίκτυπο αυτών στη ζωή μας θα είναι απρόβλεπτα θεαματικό!!!