Ετικέτες
Μπαίνει χτες το απόγευμα στο φαρμακείο ένας σχετικά ηλικιωμένος κύριος, δηλώνοντας οτι δε νιώθει καλά, οτι έχει αδυναμία κ ζαλάδα κι οτι έχει και… σπασμένο χέρι (!). Μας ζητά να καλέσουμε ασθενοφόρο. Τον ξαναρωτάμε τί εχει, για ποιο λόγο να καλέσουμε το ΕΚΑΒ, μας απαντά τα ίδια, προσθέτοντας «πρέπει να πέσουμε κάτω δηλαδή, να πεθάνουμε, για να έρθει να μας πάρει ασθενοφόρο»; Μην μπορώντας να κάνουμε αλλιώς, τηλεφωνήσαμε στο ΕΚΑΒ, τους εξήγησα την κατάσταση – κι απ’ τη σκοπιά του κι απ’ τη σκοπιά μου… – και περιμέναμε…
Είχα νευριάσει μαζί του. Καθισμένος στην καρέκλα ο παππούς, σταυροπόδι, χαλαρά.., μας μιλούσε κ δεν μας άφηνε να συνεχίσουμε τη δουλειά μας (αλήθεια, τί είναι και τί όχι, μέρος της δουλειάς μας;;!).
Μην τα πολυλογώ, ήρθε όντως ασθενοφόρο κι ο διασώστης μου είπε πως πιθανότατα ήταν άστεγος ο άντρας αυτός, που ήθελε να κοιμηθεί κάπου ζεστά τη νύχτα… Είπε επίσης πως αυτό συμβαίνει συχνά…
……..
Πώς να νευριάσεις λοιπόν, μετά απ’ αυτό το σοκ;! Πόσο λίγο γνωρίζουμε τα βάσανα του κόσμου…;! Ας είναι τουλάχιστον η στάση μας γεμάτη συν-πάθεια κι ας μας φέρνει μονάχα ταπείνωση…