Ετικέτες
Έχω ένα γλυκύτατο μωρό, που ορισμένες φορές αισθάνομαι οτι δεν μπορώ να αναλάβω την ευθύνη του. Δεν μπορώ ή δεν θέλω. Εναλλάξ. Λόγω τελειομανίας κι ανασφάλειας ή εγωκεντρισμού. Εναλλάξ. Το κοιτώ στα μάτια, με κοιτά κι αυτό με λαχτάρα για γνωριμία κι επικοινωνία, αλλά αποστρέφω το βλέμμα ή δεν το επιδιώκω. Επειδή έχω δουλειές; επειδή υπάρχει κι ο απαιτητικός μεγαλύτερος αδελφός της; επειδή με μαγνητίζει μια οθόνη υπολογιστή όπως τα κουνούπια το φως; Νιώθω βαθιά ένοχη όταν δεν της αφιερώνω χρόνο. Και κυρίως όταν η αιτία δεν είναι αναπόφευκτη. Νιώθω τον εγωκεντρισμό μου, τη φροντίδα για τον κουρασμένο μου εαυτό, να είναι εις βάρος της.
Νιώθω πολλά και μπερδεμένα. Μπορώ να ακούσω ήδη τον αντίλογο σε όλα αυτά. Τον κάνω κι η ίδια. Υποθέτω οτι όλα αυτά τα συναισθήματα κι οι σκέψεις είναι αναπόφευκτα στις μωρομάνες. Αλλά δεν μου αρκεί. Είμαι κι εγώ άλλη μια μάνα «μ’ αγαπώ-δεν μ’ αγαπώ»…