Απέναντί μου στέκεται ένας άντρας που εκπέμπει κάτι αρρωστημένο. Όχι (άλλος) ένας ψυχαναγκαστικός τύπος, όπως λίγο πολύ όλοι μας, αλλά κάποιος που θα μπορούσε να ‘ναι serial killer – θα μπορούσε ακόμα και να κανιβαλλίζει τα θύματά του… Τόσο αρρωστημένη δείχνει η φυσιογνωμία του, το όλο του παρουσιαστικό!
Είναι αργά το βράδυ που γυρνώ με το μετρό κι η κούρασή μου μπορεί να πλάθει και λίγο(!) υπερβολικά σενάρια…
Όμως μόλις τον είδα, έκανα τέτοιες σκέψεις. Μα είπα στον εαυτό μου πως – όχι!, δε θα γράψεις τέτοια ιστορία! Από πού κι ως πού τοποθετείς αυτόν τον άνθρωπο, τελείως αυθαίρετα, σε τόσο δεινή θέση; Πώς μπορείς να του προσάψεις τέτοια χαρακτηριστικά;!
Και τον «άφησα».
Τον «προσπέρασα».
…Απλά φρόντισα να μη διασταυρωθούν τα βλέμματά μας για το υπόλοιπο της διαδρομής κι ευχήθηκα να μην κατέβουμε στην ίδια στάση…
ΥΓ1: Με μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα, όταν ήθελα να αναρτήσω αυτή τη «λήψη», ότι έχει το ίδιο θέμα με την ακριβώς προηγούμενη! Πριν 1,5 μήνα δηλαδή περίπου, ο ίδιος τύπος ανθρώπου τράβηξε την προσοχή μου στο μετρό! Ίσως γιατί έχω πάντα μια ευαισθησία απέναντι στους ψυχικά διαταραγμένους ανθρώπους. Ομως και στις δυο περιπτώσεις το αίσθημα που κυριάρχησε ήταν ο φόβος κι όχι η συμπάθεια! Ενδιαφέρον… («Χμ… πείτε μου λίγο για τα παιδικά σας χρόνια…» 😉)
ΥΓ2: Ψάχνοντας να βρω κατάλληλη φωτογραφία για την ανάρτηση αυτή, είδα πολλές φωτογραφίες πραγματικών κατά συρροή δολοφόνων, προσπαθώντας να βρω αυτό το «κάτι» στο βλέμμα του χθεσινού μου συνεπιβάτη. Ήταν αρκετά σοκαριστικό το να κοιτάζω αληθινούς ανθρώπους που έχουν επανειλημμένα σκοτώσει άλλους ανθρώπους. Είτε λόγω διαστροφής, είτε λόγω παράνοιας, είτε λόγω επιβαρυμένου δικού τους παρελθόντος… Δεν άντεξα να χρησιμοποιήσω μια τέτοια φωτογραφία… Προτίμησα τον αγαπητό Sir Antony Hopkins, που στη «Σιωπή των αμνών» ενσάρκωνε τέλεια έναν τέτοιο χαρακτήρα… Ανατριχιαστικά πειστικός ο ίδιος, μου δίνει το βλέμμα που έψαχνα.
ΥΓ3: Καληνύχτα κι όνειρα γλυκά σας είπα;! 😜