Το όμορφο άβαφο κορίτσι του διπλανού café, με τη χρυσή καρδιά. Η γενιά των 20+ που με εκπλήσσει με την ανθρωπιά της, την ανοιχτοσύνη της καρδιάς της, την αλληλεγγύη της. Που νιώθει το καλό και το ανταποδίδει. Που σου αφήνει ένα χαμόγελο στα χείλη, όταν σκέφτεσαι την όμορφη συναλλαγή σας: δεν της ζητάς ένα (ευτελές) ποσό για κάτι που αγόρασε στο δικό σου μαγαζί, κι αυτή εκτιμά την κίνηση αυτή σαν κάτι πιο πολύτιμο, γι’ αυτό και σου προσφέρει απ’ τα «δικά της» αγαθά: ένα καφεδάκι, που θυμάται πώς το πίνεις και στο φέρνει μάλιστα η ίδια 🙂!
Ευλογημένα μικρά περιστατικά, που χαρίζουν χαμόγελα και προσφέρουν ελπίδα για το μέλλον!
Ηλικιωμένη, με διάφορα προβλήματα υγείας, και με (πολλές) αμφιβολίες από μέρους μας, για το πόσο σωστά παίρνει την αγωγή της… Μένει μόνη. Παλιά είχε «κυρίες» που την πρόσεχαν και ταυτόχρονα… φρόντιζαν και το πορτοφόλι τους… Ίσως γι’ αυτό ζούσε μόνη πια. Γιατί χαζή δεν είναι. Δουλεύει το μυαλό της, αλλά κάποιες φορές βρίσκεται σε μια σύγχυση. Σ’ αυτήν την εποχή εξάλλου, ποιος δε νιώθει κάποια σύγχυση; ΑΜΚΑ, ΑΤΜ, εμβόλια, πιστοποιητικά, γιατροί, ραντεβού…
Η οικογενειακή της κατάσταση μού ειναι άγνωστη. Ξέρω μονάχα πως έχει έναν ανηψιό που μένει εκτός Αθηνών, και που δε νοιάζεται αν ζει ή αν πεθαίνει. Ή μάλλον νοιάζεται, γιατί άμα πεθάνει, δεν θα μπορεί να κρατά μέρος απ’ τη σύνταξή της… Κατά τα άλλα, δεν απαντά ποτέ σε κανένα της τηλέφωνο, κι ούτε φυσικά την παίρνει ποτέ ο ίδιος….
Όταν έχουμε καιρό να τη δούμε ή ν’ ακούσουμε νέα της, ανησυχούμε. Κι αν πάθει κάτι, ποιος θα το μάθει;;; Ο ένας της γιατρός δείχνει ζήλο και προσπαθεί να «βγάλει μια άκρη» με την περίπτωσή της…
Πριν λίγες μέρες, ένα παράξενο τηλεφώνημα μάς εξέπληξε, μας συγκίνησε, αλλά κυρίως μας λύπησε βαθιά. Τηλεφώνησαν στο φαρμακείο από το Τζάνειο νοσοκομείο, για να μας πουν πως η κυρία Σ. είναι εκεί, πως είχε κορωνοϊό και πως τώρα είναι καλά, αλλά θα την κρατήσουν λίγες μέρες ακόμα.
………………………… ………………………… !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν μπορώ να εκφράσω πόσο τραγικό, πόσο λυπηρό μου φαίνεται, το να μην έχεις άλλον να ειδοποιήσεις οτι είσαι στο νοσοκομείο, παρά τον φαρμακοποιό σου… Κανείς να μην ξέρει αν ζεις ή αν πέθανες! Δεν είχε έστω μια φίλη, μια γειτόνισσα; Πόσο μονάχη ζούσε, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια…;;!
Νιώθω ένα σοκ! Φυσικά και με τιμά η αγάπη κι η εμπιστοσύνη της, αλλά κατά βάση δεν μπορώ να πιστέψω οτι δεν είχε άλλον να ενημερώσει, εκτός από εμάς…
Πόσο, μα πόσο λυπηρό….!!!
Σε τί κοινότητες ζούμε, αν δεν ξέρουμε ποιος είναι ο γείτονάς μας, πώς τον λένε κι αν είναι άρρωστος και χρειάζεται βοήθεια….;;!
Ποιος θα στήσει κοινότητες που θα νοιάζονται για τα μέλη της; Βασικά, ποιος θα στήσει κοινότητες, γιατί αυτό στο οποίο ζούμε, δε λογίζεται κοινότητα…
«Η μαμά μου είναι τρελλή, γι’ αυτό είμαι στο δρόμο»…
Έτσι έλεγε κι έκλαιγε μια κοπέλα στο μετρό. Κοπέλα απροσδιορίστου ηλικίας. Ακόμα και 50 χρονών θα μπορούσε να είναι. Μίλαγε δυνατά κι ακουγόταν σ’ όλο το βαγόνι. Ίσως κάποιος να της έπιασε κουβέντα, ίσως κι όχι, πάντως άρχισε να λέει τον πόνο της. «Πατέρα δεν έχω, η μαμά μου είναι τρελλή», επαναλάμβανε. Σηκώθηκε απότομα και κατέβηκε σε μια στάση, συνεχίζοντας να κλαίει… Την είδα απ ‘ το παράθυρο και τη λυπήθηκε η ψυχή μου.
Τί Χριστούγεννα θα κάνει τώρα αυτή; Τί σημαίνουν γι’ αυτήν τα Χριστούγεννα και τί για μας, όταν δεν τη «συμπεριλαμβάνουμε» στους εορτασμούς μας;;; …Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Κάτι όμως δεν θα υπάρχει να είναι εφικτό;
Σκέφτομαι πόσα δώρα έχω πάρει για τόσους ανθρώπους, μικρά ή μεγάλα – δεν έχει σημασία. Γι’ αυτήν σίγουρα δεν έχει πάρει κανείς τίποτα. Το πολύ-πολύ το ημερήσιο συσσίτιο να της δώσει και λίγους κουραμπιέδες και μελομακάρονα… Το πολύ-πολύ κάποιος «δικός της» να την περιμένει για να της δώσει ένα «μπερτάκι» ξύλο, έτσι «για το καλό», γιατί …»ξέρει αυτή πολύ καλά για ποιο λόγο της αξίζει το ξύλο»…
Απαισιόδοξες οι σκέψεις μου. Δεν πρέπει όμως ν’ αλλάξω τη σκέψη μου, αλλά τον τρόπο που ζω, ώστε, κάπως!, να αλλάξω τη ζωή έστω ενός ανθρώπου… Έτσι δεν είναι;!
Έχουμε ξεμάθει οι άνθρωποι να ζούμε μαζί… Βρισκόμαστε μόνο σε κάποια εορταστική περίσταση, αλλά όχι σε άσχετες, καθημερινές στιγμές, είτε κάνοντας κάτι «ιδιαίτερο», όπως χριστουγεννιάτικα μπισκότα ή και τίποτα απολύτως. Μόνο ένα φλυτζάνι τσάι και τα παιδιά να παίζουν στο διπλανό δωμάτιο…
Μοιραζόμαστε τις στιγμές μας τόσο επιλεκτικά… Εν μέρει αναγκαστικά – οι ρυθμοί της ζωής μας δεν επιτρέπουν πολλά παραπάνω. Όμως έχουμε μαθει κιόλας έτσι. Έχουμε μάθει πως χρειάζεται τακτοποιημένο σαλόνι για να έρθει ένας «καλεσμένος». Έχουμε μάθει πως όταν έχεις ελεύθερο χρόνο, κάνεις δουλειές που πρέπει να γίνουν στο σπίτι ή «χαλαρώνεις» μπρος σε κάποια οθόνη (οθόνη να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι…). Έχουμε μάθει πως χρειάζεται πολλή οργάνωση και συνεννόηση μέχρι να βρεθείς με κάποιον. Δεν υπάρχει το «έρχεσαι για εναν καφέ;» και να έρθει ο άλλος, έστω για μισή ώρα. Ζούμε βέβαια και τόσο μακριά μεταξύ μας. Τουλάχιστον όμως οι κοντινοί, βρε παιδιά! Ένα τσαφ, ένα μισάωρο κουβέντα, κι όλα θα είναι τόσο αλλιώς μετά…
Όποιος έχει πάει κατασκήνωση γνωρίζει τη δύναμη των σχέσεων που δημιουργούνται, όταν είσαι μέρα-νύχτα με τον άλλον, για τόσες μέρες μαζί σε όλα. Κοιμάσαι δίπλα του, τρως δίπλα του, τραγουδάς και παίζεις μαζί του για τόσον καιρό! Το δέσιμο τέτοιων φιλιών είναι ανεκτίμητο! Ή όταν πας διακοπές μαζί με κάποιον ή κάποια άλλη φιλική οικογένεια, δεν θεωρείς πιο δικό σου αυτόν τον άνθρωπο; Τον ξέρεις και σε ξέρει τόσο καλά…
Γι αυτό λοιπον, ας ανοιχτούμε σε πιο πολλές, πιο συχνές, πιο αυθόρμητες συναντήσεις!!! Το αντίκτυπο αυτών στη ζωή μας θα είναι απρόβλεπτα θεαματικό!!!
Μόλις έμαθα πως κάποια απ’ τις πιο παλιές πελάτισσές μας έφυγε απο κόβιντ… Ανεμβολίαστη, αλλά τώρα δεν έχει σημασία αυτό. Ήταν πολύ γλυκιά και τη θυμάμαι ξεκάθαρα. Ερχόταν τακτικά. Κι άλλοι πελάτες μας έχουν πεθάνει, αλλά οι περισσότεροι ήταν αρκετά ηλικιωμένοι κ δεν έρχονταν οι ίδιοι για τα φάρμακά τους. Οπότε κάποιους δεν τους είχα γνωρίσει καν ή δεν θυμόμουν πια τη φυσιογνωμία τους. Αλλά η κυρα-Λένη, μέχρι πριν κάνα μήνα ίσως, είχε έρθει στο φαρμακείο μας και μάλιστα ήταν η μέρα που έκανε το αντιγριππικό εμβόλιο. Στενοχωρήθηκα. Ίσως επειδή τη θυμάμαι τόσο ξεκάθαρα. Το πρόσωπό της, τη φωνή της…
Αιωνία να είναι η μνήμη της, κι ο Θεός ας την αναπαύσει κοντά Του!
Μπαίνει χτες το απόγευμα στο φαρμακείο ένας σχετικά ηλικιωμένος κύριος, δηλώνοντας οτι δε νιώθει καλά, οτι έχει αδυναμία κ ζαλάδα κι οτι έχει και… σπασμένο χέρι (!). Μας ζητά να καλέσουμε ασθενοφόρο. Τον ξαναρωτάμε τί εχει, για ποιο λόγο να καλέσουμε το ΕΚΑΒ, μας απαντά τα ίδια, προσθέτοντας «πρέπει να πέσουμε κάτω δηλαδή, να πεθάνουμε, για να έρθει να μας πάρει ασθενοφόρο»; Μην μπορώντας να κάνουμε αλλιώς, τηλεφωνήσαμε στο ΕΚΑΒ, τους εξήγησα την κατάσταση – κι απ’ τη σκοπιά του κι απ’ τη σκοπιά μου… – και περιμέναμε…
Είχα νευριάσει μαζί του. Καθισμένος στην καρέκλα ο παππούς, σταυροπόδι, χαλαρά.., μας μιλούσε κ δεν μας άφηνε να συνεχίσουμε τη δουλειά μας (αλήθεια, τί είναι και τί όχι, μέρος της δουλειάς μας;;!).
Μην τα πολυλογώ, ήρθε όντως ασθενοφόρο κι ο διασώστης μου είπε πως πιθανότατα ήταν άστεγος ο άντρας αυτός, που ήθελε να κοιμηθεί κάπου ζεστά τη νύχτα… Είπε επίσης πως αυτό συμβαίνει συχνά…
……..
Πώς να νευριάσεις λοιπόν, μετά απ’ αυτό το σοκ;! Πόσο λίγο γνωρίζουμε τα βάσανα του κόσμου…;! Ας είναι τουλάχιστον η στάση μας γεμάτη συν-πάθεια κι ας μας φέρνει μονάχα ταπείνωση…
Σαν το μικρο βλασταράκι που ξεφύτρωσε πεισματικά, μετά από τουλάχιστον ένα μήνα απ’ όταν φυτεύτηκε! Δεν το φρόντιζα τακτικά, του έριχνα λίγο νεράκι όποτε το θυμόμουν. Τις τελευταίες μέρες είδα κάτι σα μούχλα στην επιφάνεια του χώματος κ αποφάσισα να το πετάξω, απογοητευμένη απ’ την πορεία του. Πήρε όμως αναστολή λίγων ημερών, περισσότερο τυχαία. Σήμερα το πρωί το πήρα για να το πετάξω… και βλέπω μπρος μου μια ελάχιστη πράσινη μυτούλα!!!
Δεν το πίστευα! Του ρίχνω αμέσως λίγο νεράκι και σε λίγα λεπτά αυτή η μυτούλα μεγάλωσε κι έγινε αυτός ο τρυφερός μικροσκοπικός μίσχος!
Ένιωσα τέτοια χαρά!
Ένιωσα πως οι προσπάθειες δεν πάνε ποτέ χαμένες… Αν επιμένεις να φροντίζεις ο,τιδήποτε, κάτι κάποτε θα φυτρώσει κ θ’ ανθίσει…
Πόσο αισιόδοξο, πόσο ελπιδοφόρο, τί πιο σπουδαίο κίνητρο για να συνεχίζεις!
Όλα φαίνονται τόσο γελοία… οι ειδήσεις τόσο αηδιαστικές… Τόση παραφροσύνη σ’ αυτούς που εγκληματούν, τόση παραφροσύνη σ’ αυτούς που γράφουν αλλά και σ’ αυτούς που διαβάζουν ειδήσεις για σελεμπριτι, για το νέο συγκλονιστικό(!) επεισόδιο της τάδε σειράς… Πραγματικά οι ειδησεογραφικές σελίδες είναι σχιζοφρενικές… Καμία αξιολόγηση των ειδήσεων…Το νέο καυτό μαγιό της τάδε σεξοβομβας δίπλα στην αγορά φρεγατών, δίπλα στη νέα συνταγή για φανταστικό κέικ σοκολάτας, δίπλα στο νέο σεισμό στη Νισυρο, δίπλα στο νέο ζευγάρι της σόουμπιζ, δίπλα στα θύματα του κορωνοϊου κοκ…
Παραλογισμός! Δε φτάνει που υπάρχει στον κόσμο μας, τον μεταφέρουμε ατόφιο και στην οθόνη μας. Πόσες φορές δεν έχω πει να «κλείσω» τα σοσιαλ μίντια, να μη διαβάζω ειδήσεις κλπ… Δεν το κάνω. Φοβάμαι πως έτσι θα χάσω κάθε επαφή με το παρόν του κόσμου. Κι αυτό δεν το θέλω. Γιατί τότε είναι που δεν θα μπορω καθόλου να ζήσω σ αυτόν…
Πλέον μ’ ενοχλεί η μάσκα περισσότερο. Πλέον μ’ ενοχλούν οι «αρνητές» περισσότερο.
Και οι ηλίθιοι παντός είδους.
Στο αυτοκίνητο σαν οδηγώ, δεν έχω πια καμία υπομονή. Στο πρώτο τσακ, τον βρίζω τον άλλον άνθρωπο. Ακόμα δεν τον έχω βρίσει κατάμουτρα, να μ’ ακούσει εννοώ, αλλά φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή γίνει κι αυτό.
Τόσο έχω κουραστεί, που δεν θέλω πια ν’ ακούω νέα. Δεν θέλω να διαβάσω κάποιο επιστημονικό άρθρο. Δεν θέλω ν’ ακούω για εμβόλια – ποια μάρκα, ποια δόση, ποια ηλικία…
Βαρέθηκα.
Κάθε μέρα σκοτώνεται ένα ολόκληρο πούλμαν με ανθρώπους, αλλά δεν δίνει σημασία κανείς, λες κι είναι φυσιολογικό. Όταν είναι έκτακτο το γεγονός ενός τροχαίου, όλοι συγκλονιζόμαστε. Όταν όμως κάθε μέρα πεθαίνουν 30-40 άνθρωποι από τον ιό, σφυρίζουμε αδιάφορα. Εξάλλου δε μας αφορά εφόσον δεν είναι η μάνα μας, η αδερφή μας, το παιδί μας ή ο μπατζανάκης μας… Για τους υπόλοιπους; σκασίλα μας…
Και ποιος ελέγχει δηλαδή το ο,τιδήποτε; Καφέ της γειτονιάς μου έχει μονίμως τους υπαλλήλους του χωρίς μάσκα- κατεβασμένη εννοείται, όχι και καθόλου!!! Φτιάχνουν τον καφέ σου, μιλάνε ταυτόχρονα, «φτύνουν» πάνω απ’ το ποτήρι σου και στον δίνουν να τον πιεις «στην υγειά σου»! Αμφιβάλλω και κατά πόσο κάνουν τεστ, αν έκαναν ποτέ…
Άλλος κόσμος… Έτσι αισθάνομαι καμιά φορά: πως ζω σε άλλο κόσμο…
Οι πολύτιμες φίλες προσφέρουν και τις πολύτιμες παραινέσεις τους! Αντιγράφω παρακάτω, για να χαρούμε όλοι μαζί!
Χριστός Ανέστη!
Γιώργος Κόρδης
«Θα ήθελα να μοιραστώ μια σκέψη μου με αφορμή την περίοδο που διανύουμε. Αυτές τις μέρες, αντί άλλου χαιρετισμού, ευχόμαστε «Χριστός ανέστη». Ζούμε μέσα σε μια αναστάσιμη περίοδο χαράς και προσδοκίας. Έχει νόημα, όμως, να φέρνουμε συχνά στη σκέψη μας τι σημαίνει αυτή η ευχή, τι σημαίνει αυτή η προσδοκία. Δεν ξέρω θεολογία, ούτε είμαι πνευματικός άνθρωπος. Αλλά να πώς θα ήθελα να μιλήσω.
«Χριστός ανέστη» σημαίνει πως, στο τέλος του δρόμου, μας περιμένει μια έκρηξη χαράς και ζωής και δίχως τέλος αγαλλίασης! Δεν έχουμε ίσως εμπειρία μιας τέτοιας χαράς ή μιας τέτοιας αγαλλίασης· έχουμε όμως συχνά εμπειρία των αντιθέτων, και ίσως έτσι μπορούμε πιο εύκολα να το καταλάβουμε: οι οδύνες και τα βάσανα που ζούμε, τα άγχη και οι στενοχώριες, το σφίξιμο της καρδιάς, οι έγνοιες και τα προβλήματα, οι σωματικές και ψυχικές αρρώστιες που μας ταλαιπωρούν, η φτώχια και η αδικία, οι αβεβαιότητες και η μοναξιά, οι δύσκολες σχέσεις και οι συγκρούσεις – όλα αυτά που τόσο μας βαραίνουν και κάνουν τη ζωή μας, κάποιες φορές, να φαντάζει αβίωτη και άνευ νοήματος, όλα αυτά έχουν ένα τέλος. Οριστικό τέλος.
Στο τέλος των πάντων βρίσκεται η Ανάσταση, βρίσκεται εκείνος που πέθανε και αναστήθηκε, και ζει αιώνια, εκείνος που κρατεί τα κλειδιά του θανάτου και του Άδη. Μας απλώνει το χέρι του και, αν το θέλουμε, του απλώνουμε κι εμείς το δικό μας, κι αυτός μας σηκώνει απ’ τα μνήματά μας, και φυσά στα κόκαλά μας ζωή. Το είπε και θα το κάνει.
Αυτή είναι η προσδοκία των χριστιανών. Προσδοκία, όχι απλώς ελπίδα. Προσπαθούμε να είμαστε κοντά στην εκκλησία, να κάνουμε τη ζωή της, ζωή μας. Επικαλούμαστε το Όνομά του στην προσευχή μας. Αγωνιζόμαστε να τηρούμε τις εντολές του. Αποτυγχάνουμε διαρκώς και σε όλα. Δεν απελπιζόμαστε – ή, έστω, απελπιζόμαστε – πάντως προσπαθούμε να σηκωθούμε, και ξανά αγωνιζόμαστε, και πάλι όλα καταρρέουν, και ξανά απ’ την αρχή. Αλλά προχωρούμε στο δρόμο που ξέρουμε πως οδηγεί στη ανάσταση. Είμαστε καθοδόν προς την ανάσταση, είμαστε «σωζόμενοι» καταπώς λέει ο Παύλος, βαδίζουμε στη σωτηρία μας. Ο ίδιος ο Παύλος αδημονούσε για την ανάστασή του, προσδοκούσε με λαχτάρα την ώρα που θα ντυνόταν του ουράνιο σώμα του. Την ίδια λαχτάρα είχε και η πρώτη Εκκλησία. Περίμεναν τον Χριστό με χαρά, πρόσμεναν την ανάστασή τους, ήξεραν (όχι απλώς ήλπιζαν) ότι ο εγείρας τον Κύριο Ιησού θα ανάσταινε και αυτούς.
«Χριστός ανέστη» σημαίνει πως προσδοκούμε τη δική μας ανάσταση. Έχουμε μέσα μας την ταπεινή βεβαιότητα πως, παρά τη μίζερη και απελπιστική μας κατάσταση, μας ετοιμάζεται τόπος πλάι στον Αναστάντα, όπως ο ίδιος μας υποσχέθηκε. Δεν είναι μόνο για τους αγίους η ανάσταση. Ούτε μόνο για τους ασκητές και τους αναχωρητές, των οποίων ο βίος άλλοτε μας εμπνέει και άλλοτε μας απελπίζει. Η ανάσταση είναι για όλους τους χριστιανούς που προσπαθούν να ζουν με άξονα της ζωής τους τον Αναστημένο Χριστό, για όλους όσοι του δείχνουν την αγάπη τους μοχθώντας να τηρούν τις εντολές του. Η ουσία του πνευματικού μας αγώνα, λοιπόν, θαρρώ πως δεν αφορά σε κάποια «αποτελεσματικότητα», ούτε αποτιμάται πρωτίστως με όρους «βελτίωσης»· έγκειται στην παραμονή μας σε αναστάσιμη τροχιά…
Μέσα στις θλίψεις και τα τραύματα που βιώνουμε ή που μας επιφυλάσσονται, είτε αφορούν σε μας είτε στα παιδιά μας είτε στους αγαπημένους μας ανθρώπους, μέσα στις αγωνίες και τα απρόοπτα της καθημερινότητάς μας, μέσα στη σταυρική συνθήκη της ζωής μας, επαναλαμβάνουμε το «Χριστός ανέστη» για να θυμόμαστε το μέλλον μας, αν μου επιτρέπεται το οξύμωρο. Τα καλύτερα έρχονται. Μέρα τη μέρα, ζυγώνει ολοένα η μεγάλη ώρα της δικής μας Ανάστασης».
Άκουγα προηγουμένως το Yesterday, «..now I long for yesterday», και σκεφτόμουν πως κι εγώ νοσταλγώ το χτες, ως προς τον κορωνοϊό. Νοσταλγώ το περπάτημα χωρίς μάσκα, την παρέα με φίλους σε σπίτια ή καφέ, την «ρουτίνα» της Κυριακής: εκκλησία κ μετά συζήτηση και χαζολόγημα μέχρι το μεσημέρι. Μετά φαγητό στα πεθερικά μου μαζί με τον Τάσο και την οικογένειά του. Νοσταλγώ πολλά, όταν μπορώ να βγω από την τωρινή κατάσταση και να θυμηθώ ότι κάποτε τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Γιατί κοντεύουμε να συνηθίσουμε σ’ αυτή την παράλογη κατάσταση… Άλλοτε υπάρχουν φορές που θαρρώ πως όλο τούτο είναι ένα ψέμα, μια παρένθεση επιστημονικής φαντασίας! Και πως όλα αμέσως θα γυρίσουν στη νορμάλ κατάσταση τους.
Μα ποια είναι η νορμάλ κατάσταση; Ποιος την ορίζει; Τις περισσότερες φορές είναι που οι άνθρωποι δεν ζουν σε καιρούς ειρήνης κ εξέλιξης. Η δίκη μου γενιά που δεν έχει ζήσει μήτε πόλεμο, μήτε πείνα, μήτε ανέχεια είναι εξαίρεση. Άρα το δικό μου νορμάλ διαφέρει απ’ το νορμάλ ας πούμε του πατέρα μου, ή του παππού μου. Διαφέρει κι από ενός συνομηλίκου που ζει πχ στο Ιράκ.
Δεν θέλω ένα ηθικοπλαστικό συμπέρασμα στο τέλος αυτών των σκέψεων. Ας μείνουν σκέψεις στον αέρα. Ποια είμαι να δώσω μια χρυσή συμβουλή, να υποδείξω ένα happy end;!
Αναρωτιέμαι ποια είναι η ιδιότητα αυτή του χιονιού, που κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν όταν το βλέπουν… Μας κάνει χαρούμενους, πιο ανάλαφρους, πιο παιδιά! Κι ας παίξαμε ελάχιστα χιονοπόλεμο παλιά…
Είναι το λευκό του χρώμα; Η μπαμπακένια, σα βελούδινη κουβέρτα, υφή του; Μας μαγεύει αυτή η ηρεμία που απλώνεται καθώς όλα γίνονται πάλλευκα; Μα, ναι, έχει μια μαγική ησυχία το χιονισμένο τοπίο… Σαν η φύση να κρατά την ανάσα της, για ν’ αφουγκραστεί τις νιφάδες που πέφτουν… Σαν όλα να σταματούν για λίγο, για να μπορέσουν να θαυμάσουν αυτό το μεγαλείο του χιονιού…
Πώς άραγε νιώθουν οι άνθρωποι πχ της Ηπείρου; Το καλοδέχονται όπως εμείς, ή απλά έχουν μάθει να ζουν μ’ αυτό, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς;
Ξέρω πως εμείς, οι άνθρωποι της πόλης, έχουμε σχηματίσει μια ρομαντική εικόνα για το χιόνι. Είναι που δεν το βλέπουμε συχνά, είναι που σίγουρα κάποιος θα φροντίσει ν’ ανοίξει άμεσα τους δρόμους, οπότε δεν πρόκειται να αποκλειστούμε ποτέ χωρίς προμήθειες. Μπορούμε να ευχαριστηθούμε το παιχνίδι στο χιόνι, γιατί ξέρουμε πως μετά μας περιμένει μια ζεστή γωνιά στο σπίτι, ένα ζεστό ρόφημα, μια κουβέρτα, μια αγκαλιά.
Τί νιώθει όμως ένας άστεγος στους δρόμους της Αθήνας, σαν αρχίζει να χιονίζει…; Μπορεί να δει το χιόνι με χαρά, με μάτια που λάμπουν από δέος;! Μα πώς να το δει έτσι; Πώς μπορεί να το δει έτσι, όταν γι’ αυτόν ο χιονιάς, οι παγωμένοι δρόμοι, τα χιόνια παντού ειναι θανάσιμη απειλή…
Δεν ξέρω, λοιπόν, αν στ’ αλήθεια οι πάντες χαμογελούν καθώς βλέπουν τις νιφάδες να στροβιλίζονται ολόγυρα, ή σαν πατούν το αφράτο χιόνι, κι ακούν αυτό το χαρακτηριστικό τρίξιμο κάτω απ’ τις μπότες τους…
Ας είμαστε τουλάχιστον λιγάκι σε εγρήγορση, σε επαγρύπνηση, για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ώστε να γίνει το χιόνι για όλους μας χαρά και για κανέναν καταδίκη…
Ε, λοιπόν, δεν το περίμενα να νιώσω τέτοια χαρά κάνοντας το εμβόλιο! Φυσικά μιλώ για το εμβόλιο ενάντια στον covid. Νιώθω σα να συμμετέχω κι εγώ στο πανηγύρι της επιστήμης! Γεύομαι τους καρπούς του κόπου τόσων επιστημόνων ερευνητών, που με τη γνώση τους, την ευστροφία τους, τη φιλομάθεια, την ακούραστη λαχτάρα τους να ξεκλειδώσουν τα μυστικά της φύσης, καταφέρνουν πράγματα θαυμαστά προς όφελος του Ανθρώπου! Ίσως γι’ αυτό η τόση χαρά!!!
Το μόνο που μένει είναι να πω ένα Ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους αγνώστους μαχητές της επιστήμης! Αλλά και να τιμήσω, κάνοντας το εμβόλιο, όλους αυτούς τους ανθρώπους που εδώ κι ένα χρόνο αγωνίζονται με θυσίες να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τον συνάνθρωπο, συμμετέχοντας στο lockdown, φορώντας μάσκα, φροντίζοντας τον ασθενή…
Εύχομαι νέες νίκες επί τόσων νόσων που ταλανίζουν τον άνθρωπο, αλλά και Εμπιστοσύνη από το σύνολο της κοινότητας προς αυτούς που προσπαθούν για χάρη όλων μας!
Έχει αρχίσει να με ενοχλεί η μάσκα μου. Νιώθω πιο συχνά την επιθυμία να τη βγάλω. Και σε ανοιχτούς κ σε κλειστούς χώρους. Μάλλον έχει αρχίσει να με κουράζει η καραντίνα. Ίσως γιατί δε βλέπω να διαγράφεται το μέλλον τόσο ελπιδοφόρο όσο πίστευα… Το εμβόλιο δεν έφερε την τελειωτική νίκη επί του ιού, όπως θα θέλαμε. Οι μεταλλάξεις του ιού μάς πρόλαβαν. Και δεν μας πρόλαβαν μόνο, παρά είναι και πιο δυνατές, πιο ανθεκτικές, πιο θανατηφόρες… Άλλωστε γι’ αυτό μεταλλάσσεται κιόλας ο ιός, για να ανταπεξέλθει στην επίθεση που δέχεται. Και το χειρότερο είναι πως νοσούν πλέον σοβαρά και ανήλικα παιδιά…
Και τώρα τί; και τώρα ο δικός μας φόβος μεγαλώνει, η δική μας αβεβαιότητα δηλητηριάζει την καθημερινότητά μας, τα άσχημα σενάρια πληθαίνουν, έρχονται πιο συχνά στο νου μας. Ποιος θα το φανταζόταν οτι μια τέτοια πανδημία θα εμφανιζόταν στις μέρες μας; Ποιος θα το φανταζόταν πως θα κυκλοφορούσαμε για ένα χρόνο φορώντας μάσκες…;! Όλοι ζούσαμε ωσάν αθάνατοι, ανέγγιχτοι απ’ το ζοφερό μέλλον που οι ίδιοι προετοιμάζαμε για τον πλανήτη μας. Λίγα χρόνια ευημερίας αρκούσαν τελικά για να ξεχάσει κανείς τους πολέμους, το μίσος προς καθετί διαφορετικό, τις επικίνδυνες επιδημίες που σκορπούσαν το θάνατο τόσο μαζικά… Λίγα χρόνια ευημερίας αρκούσαν για να μας κάνουν να θεωρούμε εαυτόν παντοδύναμο και άτρωτο…
Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον. Θέλω να ελπίζω οτι θα μας βρει πιο συνετούς, πιο αλληλέγγυους, πιο σοφούς. Μακάρι να γίνει έτσι!
Γυρνώντας με χαρά χτες βράδυ στο σπίτι μου, περιμένοντας στο φανάρι του κεντρικού δρόμου για να στρίψω προς τα στενά της γειτονιάς μου, την προσοχή μου τράβηξε ένας άντρας. Θα ήταν περίπου 60 χρονών, με αθλητική περιβολή κ κρατούσε κάτι αγκαλιά. Όχι μωρό, μα ένα σκυλί! Ένα μικρόσωμο σκυλάκι, που το κρατούσε στα χέρια, για να περάσει με ασφάλεια τη διάβαση. Κι όταν έφτασε στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπου πάντα θα δεις κάποιον να περπατά, να τρέχει ή να κάνει ποδήλατο, το άφησε κάτω κι άρχισε σιγά σιγά να τρέχει, κρατώντας το απ’ το λουρί του. Δυο βήματα αυτός, δέκα το σκυλάκι με τα μικροσκοπικά του ποδαράκια, να τρέχει να προλάβει τον κύριό του!
Μια εικόνα καθημερινότητας, μια εικόνα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, μα που δεν ειναι δεδομένη. Απολαμβάνουμε τέτοιες μικρές καθημερινές συνήθειες γιατί η χώρα μας έχει ειρήνη, που μας επιτρέπει να έχουμε μια οργανωμένη κοινωνία κ μια ρυθμισμένη καθημεριμερινότητα. Πόσο σημαντικές τελικά αυτές οι εικόνες Ζωής που μας περιτριγυρίζουν συνεχώς!
Δόξα τω Θεώ για την ειρήνη που έχουμε, ακόμα και για το οτι την έχουμε συνηθίσει – διπλή τύχη!
Δόξα τω Θεώ για τη Ζωή που χασκογελάει δίπλα μας κάθε στιγμή και μας κλείνει το μάτι!!!
Γιατί πρέπει οι γυναίκες τόσο πολυ να στρεσάρονται συναισθηματικά μια φορά το μήνα; Γιατί οι ορμόνες μιας παντελώς φυσικής διαδικασίας, όπως ειναι η έμμηνος ρύση, να αναστατώνουν τόσο τη ζωή μας, ακόμα κι αν το ξέρουμε, ακόμα κι αν το περιμένουμε; Βαρέθηκα και κουράστηκα. Και ξέρω πόσο χρήσιμη ειναι για το σώμα μας, και ξέρω πόσο θα μου λείψει, οταν αυτη σταματήσει τελειωτικά. Ξέρω τί τεράστιες αλλαγές θα δω στο σώμα μου οταν αυτή παύσει, κι αυτό μπορώ να πω πως με φοβίζει. Έχουμε συνηθίσει να έχουμε την υγεία μας, σχεδόν χωρίς καμία προσπάθεια, και ξαφνικά όλα θα αλλάξουν. Όλα αλλάζουν σιγά σιγά ήδη… Τα μαλλιά ασπρίζουν, ο μεταβολισμός πέφτει, τα μάτια αρχιζουν να μη βλέπουν το ίδιο καλα σε κοντινή απόσταση. Μεγαλώνω… «Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;»!!!
Είναι δυνατόν να μην αντέχω τη μάσκα στο πρόσωπό μου; μπορεί να είναι αυτό μια μικρή κρίση πανικού; Όταν έχω μέρες να φορέσω μάσκα, μετά δυσκολεύομαι. Ενώ όταν τη φορώ καθημερινά στο φαρμακείο, τη συνηθίζω. Για πόσο ακόμα θα αντέχουμε; όχι τις μάσκες, αλλά αυτά που μας πιέζουν κ μας αγχώνουν… Πώς γίνεται ο πόνος να μεγαλώνει όταν «παίρνει» ένα πρόσωπο και παύει να είναι απλώς κάποιος ασθενής; πώς γίνεται τον πόνο όλο να τον κάνουμε προσευχή και να μην τον αφήσουμε να κουρνιάσει στην ψυχή μας; πώς μπορούμε να είμαστε πιστοί στην πράξη κι όχι στα λόγια; μπορούμε άραγε να εμπιστευτούμε στ’ αλήθεια το Θεό; Δύσκολο αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να το προσπαθήσουμε…
Ναι, τα φετινά Χριστούγεννα μπορεί να τα γιορτάσαμε διαφορετικά, όμως τα γιορτάσαμε με την καρδιά μας! Μπορεί να έλειπε ο πολύς κόσμος, η χαρούμενη βοή των γιορτινών τραπεζιών, όμως οι τέσσερις μας είμασταν αρκετοί για να νιώσουμε χαρά, για να ετοιμάσουμε με φροντίδα ένα γιορτινό γεύμα, για να τιμήσουμε τον Χριστό τιμώντας τις εικόνες Του: τα παιδιά κ το σύζυγό μας. Να εκφράσουμε με κάθε τρόπο την αγάπη μας γι’ αυτούς, ο καθένας με τον τρόπο που ξέρει να εκφράζεται.
Ναι, ήταν ωραία αυτά τα Χριστούγεννα, γιατί η αγάπη ξέρει να συμπληρώνει τα κενά, θωπεύει τον αδύναμο κ το χάδι γίνεται δάκρυ ευγνωμοσύνης, γι’ αυτόν που παίρνει, μα και γι’ αυτόν που δίνει.
Λίγες γραμμές οι σκέψεις μου, μα θα τις συμπληρώσω μ’ ένα δώρο χριστουγεννιάτικο που μου έκανε ο φίλος μας, ο Χρήστος ο Μακρόπουλος! Είναι ένα ποίημα που έγραψε και δεν χρειάζονται άλλα λόγια για να το προλογίσω…
Χριστουγεννιάτικο Ποίημα
Φυλάμε για τα Χριστούγεννα
τον πιο όμορφο εαυτό μας, τον πιο αληθινό.
Σ’ αυτά αποθέτουμε τα πάντα!
Τι μελωδίες παναρμόνιες, τι στίχους αισθαντικούς,
τι όνειρα κι ευχές, που βρίσκουν επιτέλους
το δρόμο προς τα χείλη,
τα δάκρυα που βαστούμε, την άκρα μοναξιά της ύπαρξής μας,
τον πόθο για της ζωής μας τον υπόλοιπον χρόνον
εν ειρήνη και ελπίδι, ένα andantecantabile
ήσυχο και γαλήνιο.
Χριστούγεννα σημαίνει να νιώθεις – τότε μόνο –
τον πόθο να ποθείς,
κι ίσως δεν είναι άλλο το στοίχημα, παρά να βρεις εντός σου,
ποιος είν’ στ’ αλήθεια αυτός ο πόθος,
αυτός, ο τόσο εύθραυστα αθώος στην ερημία της νύχτας,
στο μεθόριο ορατού κι αοράτου σαν την πάλλευκη νιφάδα
που λιώνει στην παλάμη,
στις συντεταγμένες της νοσταλγίας μιας άλλης χώρας
που αντλεί κάθε τέτοιες μέρες το φως της από αστέρι
που όσοι αξιώνονται να δουν, νιώθουν – έτσι μας λεν,
χαρά μεγάλη σφόδρα.
Ή, πάλι, τα Χριστούγεννα φέρνουν στη μνήμη
στιγμές κι ενθύμια μιας άλλης ηλικίας,
τότε που το στολισμένο δεντράκι φάνταζε πελώριο κι εκθαμβωτικό,
κι ήσαν οι διάρκειες αργές και δίχως τέλος.
Κι αν μας κεντούν οι αιχμές των αναμνήσεων,
είναι που ξέρουμε για οριστικά χαμένα
το χρυσό και το μύρο,
τους θησαυρούς μιας χαράς
που έκτοτε επιζητούμε
μα που άλλοτε χώραγε τόσο εύκολα
σε παιδικές παλάμες.
Τώρα όσα βλέπουμε ή ακούμε ή μυρίζουμε, σαν να μιλάνε μόνο γι’ αυτό,
τον ανεπίστρεπτα χαμένο χρόνο, και των αμαρτιών το πλήθος
που ήρθαν και φώλιασαν στην χαραγματιά της κάθε μας ρητίδας.
Πόθοι και νοσταλγίες λοιπόν, σ’ έναν μυστήριο γιορτινό χορό,
του ήν και του ερχόμενου, του άλλοτε με το είθε
– αυτό ’ναι τα Χριστούγεννα;
…Ίσως εδώ να φτάνει η ώρα της σιωπής, του ξένου μυστηρίου.
Μπορείς και ξέρεις να μιλάς μόνο γι’ αυτά που ζεις,
για όσα σου χαρίστηκαν,
δίχως ωστόσο να ξεχνάς
την απεραντοσύνη τ’ ουρανού, των αστεριών το άσπιλο φως
τις αφανείς του αγνώστου ευεργεσίες·
ὅτι μείζων ἐστὶ τῆς καρδίας ἡμῶν τούτη εδώ η Γέννα,
Ποια μαγική ιδιότητα έχουν τελικά τα Χριστούγεννα, ώστε να μεταμορφώνουν κάθε ανάμνηση σε γλυκιά νοσταλγία; Για μένα, ο χριστουγεννιάτικος δίσκος του Nat King Cole είναι αυτός που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, σαν τον ακούω ξανά και ξανά, κάθε χρόνο, τέτοια εποχή. Ήταν κασσέτα τότε αυτή που είχα – τώρα παίζει σαν playlist στο youtube… Άλλαξαν τα μέσα της τεχνολογίας, η βελούδινη φωνή του όμως παραμένει ίδια. Η γλυκύτητα, μια νότα αριστοκρατικής ευγένειας και η αίσθηση οτι αυτά που τραγουδάει τα πιστεύει, με πλημμυρίζουν ακόμη σαν τον ακούω.
Τραγούδια πασίγνωστα – κάποια τα εχω πει και σαν ποιήματα σε χριστουγεννιάτικες γιορτές… Τέτοιες μελωδίες με γυρνούν πίσω καμιά 30αρια χρόνια, στο παιδάκι που με ιεροτελεστία στόλιζε το δέντρο, άναβε τα φωτάκια του και έκλεινε τα φώτα του δωματίου για να χαζεύει τις λάμψεις τους τριγύρω….
Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, να ζήσουμε όλοι μας και μαζί να τραγουδησουμε: «Be near me Lord Jesus, I ask thee to stay…»
Μεσημέρι, lockdown, υποχρεωτικό το συνεχές ωράριο… Ο ορισμός του «δεν πατάει ψυχή»…
Μπήκε ένας που ζήτησε κάποιο καλλυντικό για τα μαλλιά… που δεν είχαμε. Μετά μία γυναίκα που ζητούσε οικονομική βοήθεια, που είχε περάσει κ χτες παρεπιπτόντως… Ύστερα ένας σταθερός πελάτης μας, για να του χαλάσουμε ένα 50άρικο και ένας για μία μάσκα χάρτινη. Α! Μπήκε και κάποιος που ζήτησε ένα φάρμακο! Κατά λάθος θα μπήκε… 😜
ΥΓ: Λίγα μόλις λεπτά μετά την ανάρτηση αυτή, μπαίνει μια κοπέλα στο φαρμακείο, που την είχαμε χτες βοηθήσει με μια ένεση ινσουλίνης. Σκέφτηκα πως ήθελε να της κάνω άλλη μία… Όμως αυτή βγάζει απ’ την τσάντα της μια σοκολάτα και μου τη δίνει ως ευχαριστώ για τη χτεσινή βοήθεια!!! Τί γλυκιά κοπέλα ❤, πόσο χαίρομαι αυτές τις στιγμές ανθρωπιάς! Είναι τότε που αισθάνεσαι οτι αξίζει τελικά τον κόπο να είσαι φαρμακοποιός, κι ας μένεις και τα μεσημέρια ολίγον άπρακτος… 😉
παρασκευή απόγευμα 