Ετικέτες
Μαμά και κόρη σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Θυμίζει μαφία; Όχι άδικα… Τό μόνο που λείπει είναι όπλα και αίμα. Μιλάμε όμως για αντίστοιχα εγκλήματα…
Τραύματα ψυχικά σε γονείς, οι οποίοι προκαλούν με τη σειρά τους τραύματα ψυχικά στα παιδιά τους, που όλα επηρεάζουν δραματικά τις ζωές τους. Πόνος ψυχικός που ενίοτε γίνεται και σωματικός με διάφορους τρόπους: η μητέρα έχει χρόνιο πόνο στην πλάτη. Η μία κόρη έχει κάποια γενετική αρρώστια-αναπηρία, που επιδεινώθηκε λόγω συναισθηματικής έντασης. Η άλλη κόρη χάνει ένα παιδί στα 4 του χρόνια… Οι πληγές είναι τόσο βαθιές, που κανείς δε δείχνει ικανός να αγαπήσει. Το έλλειμμα στην αγάπη προκαλεί την πληγή, κι αυτή η πληγή είναι που δεν αφήνει και πάλι την αγάπη να εκφραστεί. Φαύλος κύκλος αίματος… Ναι, κι οι καρδιές ματώνουν, και κάποιες φορές περισσότερο απ’ τα κορμιά…
Πόνος, πόνος, θυμός και αγανάκτηση, όλα από ένα κορίτσι που περίμενε λίγα ψίχουλα αγάπης από τη μητέρα της. Η μητέρα κλεισμένη εμφανώς στον κόσμο της, δείχνει να μην αντιμετώπισε ποτέ τα τραύματά της, να μη διεκδίκησε ποτέ τη στοργή της δικής της μητέρας. Κλείστηκε στον κόσμο της μουσικής, μέσω του οποίου μονάχα μπορούσε να εκφράσει κάποια συναισθήματα. Ήταν όμως απροσπέλαστη για την κόρη της.
Τουλάχιστον η κόρη έχει περισσότερες ελπίδες να ισορροπήσει τελικά και να γίνει συναισθηματικά υγιής. Γιατί κατάφερε να εκφράσει τα συναισθήματά της και να διεκδικήσει την προσοχή της μάνας της. Βουτώντας χωρίς αναπνευστήρα μέσα στο χείμαρρο των συναισθημάτων και των αναμνήσεών της, καταφέρνει ίσως να βγει πιο ήρεμη και πιο καθαρή. Καταφέρνει να φτάσει στην άλλη όχθη και να συγχωρήσει; Λυτρώνεται;
Για τη μάνα δείχνει να ‘ναι πια αργά. Δεν μπορεί ή δε θέλει πια να προσπαθήσει. Παραμένει αδρανής. Ακόμα κι όταν παρδέχεται επώδυνα συναισθήματα, παραμένει αποστασιοποιημένη. Ψυχρή, παγερή. Το τείχος της είναι πολύ γερό…
Η Μαρία Κεχαγιόγλου ως μητέρα πέτυχε το δύσκολο: τρυφερή επιφανειακά προς την κόρη της, ανέγγιχτη όμως ουσιαστικά από τα δυνατά συναισθήματα. Η πρώτη εντύπωση ήταν πως η ερμηνεία της δεν είναι καλή. Και μετά συνειδητοποιείς οτι αυτό το ψεύτικο, αυτό το απόμακρο ήταν το ζητούμενο. Η μη επαφή με τα συναισθήματά της…
Απ’ την άλλη η κόρη είχε έναν πιο αβανταδόρικο ρόλο, αλλά καθόλου εύκολο, κι η Ανθή Ευστρατιάδου με έπεισε απόλυτα. Της βγάζω το καπέλο!
Η απουσία του πιάνου ως όργανο δε με ενόχλησε καθόλου, γιατί η μουσική υπήρχε και μάλιστα έπαιζε σημαντικό ρόλο. Ίσα-ίσα μου άρεσε το σκηνοθετικό εύρημα της Μαρίας Μαγκανάρη να τραγουδούν ενίοτε οι ηθοποιοί τη μελωδία, χρωματίζοντας τη φωνή τους ανάλογα της συναισθηματικής τους κατάστασης.
Την ομώνυμη ταινία την είχα δει πιο παλιά, σε σημείο που δεν μπορώ να κάνω κάποια σύγκριση. Και δε νομίζω οτι χρειάζεται κιόλας. Η παράσταση στέκει μόνη της μια χαρά και σε προκαλεί να ρίξεις κι εσύ μια ψυχαναλυτική ματιά στη δική σου σχέση με τη μητέρα ή τα παιδιά σου…
Δικό μου συμπέρασμα; όποια λάθη κι αν γίνονται -που πάντα θα γίνονται- η ειλικρίνια με τον εαυτό μας και τους άλλους, η απρόσκοπτη επικοινωνία μας μαζί τους, η μη οχύρωση σε κόσμους απροσπέλαστους, σε πανοπλίες, θα δώσουν τελικά την ευκαιρία στην Αγάπη να εκφραστεί και να εξαπλωθεί΄ και θα φέρουν στις καρδιές μας την πολυπόθητη ισορροπία και ευτυχία!