Via pixabay
Το πρωί ήμουν κουρασμένη, αλλά είχα καλή διάθεση. Όμως πριν καν φτάσω στη δουλειά μου, ένιωθα ήδη «πεσμένη». Ο λόγος; δεν μπορώ να είμαι σίγουρη. Η αφορμή; αυτήν την ξέρω. Είδα δυο ανθρώπους στο μετρό, άγνωστους και άσχετους μεταξύ τους, που η ζωή τους διασταυρώθηκε απλά σε μια αποβάθρα του μετρό. Είχαν όμως κάτι κοινό: αυτό το ευαίσθητο όργανο του ανθρώπινου σώματος, ο εγκέφαλος, κι οι ευπαθείς λειτουργίες του ψυχισμού τους, είχαν λιγάκι διαταραχθεί. Μιλούσαν μόνοι τους, παραμιλούσαν, ίσως ήταν και άστεγοι, γιατί είχαν μαζί τους ο άντρας μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών, γεμάτη πράγματα, κι η γυναίκα μια ροζ βαλίτσα, που την έσερνε πέρα-δώθε βιαστικά… Μιλούσε ο καθένας μόνος του και ξάφνου, όταν ο άντρας προσπέρασε τη γυναίκα, απηύθηναν τα λόγια τους ο ένας στον άλλον. Δεν άκουσα τί είπαν, δεν ξέρω αν έβγαζε κάποιο νόημα. Όμως κάτι μέσα μου κινήθηκε μαζί τους, και με θλίψη, με αιχμηρή στενοχώρια, διαπίστωσα πόσο ευαίσθητο είναι το νευρικό μας σύστημα. Κάποιο γονίδιο ή κάποια τραγική συνθήκη σε συνδυασμό με (ανακαλυφθέντα ή όχι) γονίδια, φέρνουν τον άνθρωπο σ’ αυτή τη δεινή θέση… Μπορεί να ‘ναι τρελλούτσικος και άκακος, μπορεί όμως να ‘ναι κι επικίνδυνος. Περιπτώσεις και των δύο συναντούμε καθημερινά, είτε στο δρόμο είτε… στις ειδήσεις!
Πόσος πόνος κρύβεται από πίσω; Στην οικογένεια, στους φίλους, στον ίδιο τον άνθρωπο – αν έχει συνείδηση, που καλύτερα να μην έχει… Ποιος έκανε κακό σε ποιον, ηθελημένα ή αθέλητα; Πού διαχέεται όλος αυτός ο πόνος; Ποιος τον απορροφά…;;;!
Αύριο θα έχω ζήσει σ’ αυτή τη γη 40 χρόνια. Σε παλαιότερες εποχές, θα θεωρούμουν πια πολύ μεγάλη. Το σίγουρο είναι πως τώρα νιώθω ακόμα παιδί. Καλό αυτό; Κακό; Δεν είναι της παρούσης. Όμως κάπως όλα αυτά συνδέονται… μέσα στην καρδιά μου, σ’ αυτό το μυστήριο, ευαίσθητο όργανο που λέγεται νους, που λέγεται ψυχή, και που εύκολα κάτι μικρό ενίοτε διασαλεύεται…