Μπήκε ταραγμένος στο φαρμακείο, ζητώντας να καθήσει, επειδή έχει πάθει κρίση πανικού. Καθήστε, του λέω, και του δίνω ένα ποτήρι νερό. Δεν το πίνει. Κι αντί να καθήσει, γονατίζει μπροστά στην καρέκλα σκυφτός και μετά από λίγο κάθεται στο πάτωμα οκλαδόν. Μας ζητά να φέρουμε ασθενοφόρο. Δεν τον ξέρω, δεν είναι πελάτης μας, δεν ξέρω τί έχει κ πόσο σοβαρό μπορεί να είναι, οπότε όντως καλούμε το 166. Κάθεται αρκετή ώρα σ’ αυτή τη στάση κ παίρνει τηλέφωνα για να ακυρώσει επαγγελματικά ραντεβού. Το 166 τηλεφωνεί οτι θ’ αργήσει. Δεν τον ενημερώνω, αλλά αγχώνομαι επειδή δεν ξέρω τί να κάνω για να τον βοηθήσω. Ο άνθρωπος είναι ήρεμος, αλλά ακόμα κάθεται στο πάτωμα. Μου λέει οτι νιώθει καλύτερα κ ζητά να ακυρώσουμε το ασθενοφόρο. Τον ρωτώ αν μένει κοντά, αλλά δυστυχώς όχι, και μάλιστα έχει έρθει με αυτοκίνητο! Είναι ευγενέστατος, μας ευχαριστεί χίλιες φορές κ φεύγει. Όμως τον έχω πολύ έγνοια. Είναι σε θέση να οδηγήσει; Θα φτάσει σώος στο σπίτι του;
Τί θα έπρεπε να κάνει ένας φαρμακοποιός σε μια τέτοια περίπτωση;;!
Δυο συνεχόμενα βράδια τώρα, βλέπω παρόμοια όνειρα. Πως συνεργάζομαι, λέει, με αγαπημένους μου ανθρώπους-καλλιτέχνες, μ’ ανεβάζουν στη σκηνή και τραγουδώ μαζί τους ή οργανώνουμε καποια πιο μόνιμη συνεργασία… Μου φάνηκαν περίεργα τα όνειρα αυτά. Πόσο μάλλον που τα είδα και σε δύο διαδοχικές νύχτες….
Δεν ξέρω τί θα έλεγε ένας ψυχαναλυτής – εγώ όμως σκέφτηκα τα προφανή: όταν το άγχος και η κούραση της καθημερινής ρουτίνας δεν αφήνουν περιθώρια για hobby και καλλιτεχνικές ανησυχίες, απομένει ένας άυλος, αόρατος κόσμος, όπου μπορείς να αφήσεις την ψυχή σου να ξαποστάσει, να αφεθεί, να ονειρευτεί… (Ονειρεύεται η ψυχή μου μέσα στ’ όνειρο – χα! Καλό!)
Η κόρη μιας φίλης, μαθήτρια Γυμνασίου, κατέβηκε προχτές μαζί με τόσους άλλους μαθητές παγκοσμίως, στις διαδηλώσεις για το μέλλον του πλανήτη μας. Μια ακτιβίστρια εν τη γενέσει: διαδήλωσε φορώντας ένα στεφάνι από λουλούδια και φωνάζοντας συνθήματα, για να αφυπνίσει συνειδήσεις…
Για πόσον καιρό θα το κάνει αυτό; Πόσα χρόνια θα σκέφτεται, θα αντιδρά, θα προσπαθεί ν’ αλλάξει τον κόσμο; 2, 5, 10; μετά τί; Όταν τελειώσει με το καλό τις σπουδές της, θα ψάξει για μια «καλή» δουλειά: μέρα-νύχτα εκεί, καλός μισθός, προοπτικές. Θα γνωρίσει και τον «καλό» της, θα παντρευτούν, θα κάνουν και 2-3 παιδιά, και να! μια ευτυχισμένη γυναίκα! Δε θα σχολιάσω πόσο ευτυχισμένη θα ‘ναι προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ δουλειάς κ οικογένειας… Ας μείνουμε λιγάκι αλλού σήμερα. Τί σχέση θα έχει αυτή η γυναίκα με το σημερινό 15χρονο κορίτσι, που σκέφτεται, που κατεβαίνει στους δρόμους για καλό σκοπό, που ενώνει τη φωνή της με τη φωνή της νεολαίας παγκοσμίως;
…Ίσως καμία. Η πολλή σκέψη κ αμφισβήτηση, η καλώς εννοούμενη αντίδραση, συνδέονται κατά κύριο λόγο με τα χρόνια της εφηβείας, της νεότητας. Μετά… μετά το μυαλό «πήζει» και καταλαβαίνει πως πρέπει να βγάλει καλά λεφτά προκειμένου να επιβιώσει. Καταλαβαίνει πώς λειτουργεί ο κόσμος κι έχει πειστεί πως δεν είναι στο χέρι της να τον αλλάξει. Συμπορεύεται λοιπόν. Ας πουμε, αναγκαστικά. Στην καλύτερη περίπτωση κάτι μέσα της θα την «τρώει» συνεχώς. Στη χειρότερη, θ’ απαρνηθεί ακόμα και ιδεολογικά τον πρότερό της βίο. Και στην περίπτωση που συνεχίσει ν’ αμφισβητεί και ν’ αντιδρά, ίσως θεωρηθεί γραφική, ίσως απλά εναλλακτική, ένας «αιώνιος έφηβος», που αν δεν καταφέρει να κάνει κάτι λαμπρό, πχ να πάρει το Nobel, απλά θα λοιδωρείται απ’ όλους για την ανήσυχη, «τρελλούτσικη» ζωή του.
Έχω υπόψη μου κι άλλο παράδειγμα μορφωμένου, έξυπνου ανθρώπου, που συμπορεύτηκε κάποτε με την Greenpeace, κι έπειτα, όταν κόπασε η «αντίδραση» κι αναγκάστηκε να «ωριμάσει», έπιασε δουλειά σε δημόσια υπηρεσία…
Δεν κακίζω κανέναν. Ακριβώς το αντίθετο. Απλά στενοχωριέμαι κι αναρωτιέμαι. Προσπαθώ να καταλάβω ποια είναι η χρυσή τομή. Τί θεωρείται ωρίμανση και τί συμβιβασμός…; Ίσως ο λόγος που αναρωτιέμαι να ‘ναι οτι ακόμα αναζητώ την ουτοπία…
Και, ναι, γράφοντας, μου ήρθε στο μυαλό το πιο κατάλληλο τραγούδι:
Πήγα σε μια συνάντηση όπου κουβεντιάσαμε μεταξύ άλλων για το blogging. Κι αναρωτιόμουν: τώρα εγώ θεωρούμαι blogger; που γράφω στη χάση κ στη φέξη; που έχω το blog μου ανενεργό εδώ κ ούτε ξέρω πόσο καιρό; που δεν αλληλεπιδρώ πια με άλλα blog; που ποτέ δεν έχω οργανώσει ένα διαγωνισμό ή κάτι τέτοιο; που δεν ξέρω καν αν έχω αναγνώστες που ενδιαφέρονται να διαβάσουν μια ανάρτησή μου;
Για ποιον γράφω τελικά; ποιος ενδιαφέρεται;
Απ’ την άλλη, κι αν δεν είμαι μια «κανονική» blogger, τί πειράζει; Το μόνο που σκέφτομαι είναι οτι χάνω από αναγνώστες, ακόμα κι αυτούς που κάποτε με ακολούθησαν. Ε και; Δε νομίζω να λείπουν σε κανέναν οι σκέψεις μου. Σου αρέσει να θεωρείς οτι σε κάποιον λείπεις, αλλά ας μη γελιόμαστε κιόλας. Εξάλλου έχω φίλους με σάρκα κ οστά, που αλληλεπιδρούμε χωρίς την ανάγκη ενός blog.
Τέλος πάντων, με τούτα κ με τ’ άλλα, έγραψα τελικώς άλλη μια ανάρτηση…