Και του χρόνου να ξανα-ανταμώσουμε
υγιείς
δημιουργικοί
και ευτυχισμένοι!
Πολύ καλή χρονιά να έχουμε όλοι!
31 Πέμπτη Δεκ. 2009
Και του χρόνου να ξανα-ανταμώσουμε
υγιείς
δημιουργικοί
και ευτυχισμένοι!
Πολύ καλή χρονιά να έχουμε όλοι!
30 Τετάρτη Δεκ. 2009
Posted Τα καρέ της συν-κοινωνίας...
in≈ 3 Σχόλια
Ετικέτες
Κάθονται απέναντί μου σε αντικριστές καρέκλες. Ζευγάρι to be. Για την ακρίβεια, ο άντρας προσηλώνει τα δικά του «φαγιούμ» μάτια στα δικά της, ενώ αυτή μπορεί και κοιτά αδιάφορη εδώ κι εκεί…
« Βαριέμαι…»
Της μιλά με ζήλο, ίσως για το διδακτορικό του – φάτσα επιστήμονα γαρ· φορά γυαλάκια και διαθέτει μοναδικά ζυγωματικά που αντί να εξέχουν, βαθουλώνουν τα δυο του μάγουλα. Αυτή στον αστερισμό της μοιραίας γυναίκας… Μπα…μάλλον αχνόφωτο αστεράκι… Ίσια μαύρα μαλλιά, κόκκινο νύχι, αδιάφορο πρόσωπο.
« Πώς θα την πείσω ότι είναι το φως της ζωής μου;! »
« Πώς του λένε τώρα ότι δε με ανάβει καθόλου;! »
21 Δευτέρα Δεκ. 2009
Posted Πήγα, είδα, άκουσα...
in≈ 6 Σχόλια
Ετικέτες
18 Παρασκευή Δεκ. 2009
Posted Ήταν που λέτε μια φορά..., Πήγα, είδα, άκουσα...
in≈ 2 Σχόλια
Ετικέτες
Ξάπλωσε ανάμεσα στους ήλιους. Ανέμελα. Τα μάτια της κλείσανε. Ένα ποδήλατο σκαρφάλωσε στα βλέφαρα, κατέβηκε με φόρα τα χυτά της μαλλιά και τα ’βαψε ροζ. Γράμματα, περισπωμένες και τελείες ζουζούνισαν στ’ αυτιά της… Αποκοιμήθηκε. Κι είδε πως κυλίστηκε ξανά στο γρασίδι και πλατσούρισε στα γαλανά νερά. Σκαρφάλωσε και πάλι στα δέντρα, κι έκανε ορθοπεταλιές με το ροζ ποδήλατο. Κι ύστερα το στήθος της άνθισε. Το κόκκινο φανελάκι αγκάλιασε σφιχτά το σώμα της. Ο κόρφος της χορτάριασε. Τώρα ξαπλώνει διάφανη κάτω απ’ τον ήλιο και δέχεται το χάδι του νωχελικά. Αυτός ο ήλιος τη συντρόφευε στα πρώτα της παιχνιδίσματα, αυτός της ξαστέρωνε τις εφηβικές της μελαγχολίες. Αυτός ο ίδιος ήλιος θα τη δει σε λίγο να βγάζει βόλτα το πρώτο της μωρό κι αυτός θα δοξάσει τα άσπρα μαλλιά της αργότερα. Είναι ο ίδιος ήλιος που γυρνά αδιάκοπα και ορίζει ανελέητα το χρόνο. Τίποτα δεν ξεφεύγει απ’ τις ακτίνες του, τίποτα δεν διαφεύγει του Χρόνου…
Το έργο είναι του Χρήστου Κεχαγιόγλου με τίτλο «Ο ανίκητος χρόνος της σάρκας» (The undefeatable time of flesh) απ’ τη σειρά Μεταφορές, που παρουσιάζεται τώρα στη Θεσσαλονίκη (26 Νοεμ. 2009 – 12 Ιαν. 2010) στην Αίθουσα Τέχνης Μεταμόρφωσις. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε : http://www.kex.gr/
17 Πέμπτη Δεκ. 2009
Posted Ήταν που λέτε μια φορά...
in≈ 6 Σχόλια
… με αφορμή
την Breathtaking τριλογία της Theorema …
Βγήκε για ακόμα ένα βράδυ στους υγρούς δρόμους του Βερολίνου. Με το μακρύ πράσινο παλτό της και τις σκούρες μπότες της. Το τσιγάρο στο χέρι, η καύτρα ακόμα αναμμένη. Περπατά βιαστικά, ακούει μόνο τα ξερά της βήματα στις πλάκες. Μια μαύρη γάτα τρομάζει και τρέχει να κρυφτεί στη γωνιά της. Από μακριά η ταμπέλα τρεμοσβήνει. Πότε θα τη φτιάξουν πια;
Η ανάσα της θολώνει το τζάμι, μπορεί και διακρίνει όμως· ευτυχώς δεν εμφανίστηκε σήμερα. Μπαίνει και κάθεται στη συνηθισμένη. Παραγγέλνει ουίσκι. Ανάβει άλλο τσιγάρο. Με τον καπνό να την κυκλώνει, ρίχνει το βλέμμα ένα γύρο. Τα συνηθισμένα ρεμάλια… Κοιτά νευρικά το ρολόι. Μπα, είναι ήδη αργά, δεν θα ’ρθει… Τι σε νοιάζει; Δεν είπαμε;… Μια ζωή τα ίδια…
Φορά το εφαρμοστό της τζην και ένα μαύρο μπλουζάκι, τι μπούστο Θεέ μου;! …Ωχ, τι θες ρε γέρο; Δεν κοιτάς τα ξινισμένα μούτρα σου; Δεν είμαι για τα δόντια σου…
Γυρνά απ’ την άλλη, δεν έχει όρεξη για παρτίδες τώρα…
Κι αυτό το ηλίθιο τραγούδι, πόσες φορές θα το βάλουν πια; White Christmas… Π***ρια Christmas… Δεν μας παρατάνε όλοι τους με τις γιορτές και τα τραγούδια τους;!
Η καύτρα φωτίζει το κουρασμένο της βλέμμα. Να και κάτι πάνω μου που φωτίζει… Έστω κι αξεσουάρ! Απαραίτητο αξεσουάρ τους τελευταίους μήνες… Έχουμε γίνει ένα.
Όπως γίναμε ένα και μ’ αυτό το μα***α..! Τι του βρήκα, πες μου… Είναι brutal και μ’ αρέσει. Με ελέγχει, εξουσιάζει την καρδιά και το σώμα μου. Κι εγώ αφήνομαι η ηλίθια… Να δούμε, θα φανεί;… Πάλι τα ίδια… Λοιπόν, σήκω και φύγε τώρα! Παράτα τα όλα, τα αναμμένα τσιγάρα, τα ουίσκια, το άτριχο σαν εφηβικό του στήθος…
Ανακάθησε στο δερμάτινο σκαμπώ, αναστέναξε βαθιά.
Ωχ, Θεέ μου, τι τα θυμάμαι τώρα όλα αυτά;! Κι αυτό το φιλί, το πρώτο του φιλί, με την αγωνία του καινούριου και τον πόθο αναμμένο… Με έφαγε ολόκληρη· έκανε έρωτα στο πρόσωπό μου. Τα μάτια μου, η μύτη, τα μάγουλα, τα αυτιά μου πλημμύρισαν απ’ τη λαχτάρα του. Ο λαιμός μου τεντωμένος προσπαθούσε ν’ αντέξει την τόση έξαψη. Έκαιγα ολόκληρη κι αφέθηκα με συγκίνηση στον έρωτα των δύο προσώπων. Το πρώτο φιλί… Χμ…
Μα τέλος πάντων, τι τα θυμάσαι όλα αυτά, πες μου! Τώρα όλα τελείωσαν. Ο «μεγάλος» έρωτας πνίγηκε μες στο ουίσκι. Κι εσύ σα φυσαλίδα προσπαθείς απεγνωσμένα να βγεις στην επιφάνεια. Άντε να δούμε τι θα καταφέρεις αυτή τη φορά…
Παρήγγειλε άλλο ένα, άναψε άλλο ένα κι έγειρε στο bar.
Και τότε ένιωσε την καυτή του παλάμη να ανεβαίνει από την πλάτη στο σβέρκο της. Χάιδεψε το λαιμό της κι έπαιξε με την ατίθαση τούφα που στεφάνωνε τ’ αυτί της. Τα βλέφαρά της τρεμόπαιξαν, τα πνευμόνια της γέμισαν απ’ το άρωμά του· αλλά έμεινε εκεί, ακίνητη, προσηλωμένη σε μια βαθιά χαραγματιά του πάγκου. Η καρδιά της χτυπούσε, αλλά η χαραγματιά στον πάγκο ήταν πολύ βαθιά… Τα μάτια ορθάνοιχτα, τα αυτιά της τεντωμένα, περίμενε… Αφουγκραζόταν τη σιωπή…
Ένα λεπτό μετά, έναν αιώνα μετά, γυρνά αργά προς τα πίσω… Κανείς… Χαμογελά αχνά, κλείνει τα μάτια και αναγνωρίζει στον αέρα τη μυρωδιά του, τη μυρωδιά της επιθυμίας… Η καύτρα του τσιγάρου της την κάνει καπνό, που διαλύεται και νωτίζει το σκοτάδι…
Σηκώνεται, γελά, και με το πράσινο παλτό χάνεται μες στην πόλη.
Δίνοντας τον τίτλο στο αφήγημα μού ήρθε στο νου το εξαιρετικό τραγούδι των Γ. Σπανού και Μ. Ελευθερίου «Δρόμοι του Βερολίνου», με την Τάνια Τσανακλίδου, εδώ απ’ την παράσταση «Το μαγικό κουτί». Μαζί τμήμα απ’ το «Του έρωτα μέγα κακό» (Στ. Κραουνάκης-μετάφραση Γ. Χειμωνάς) από τη Μήδεια του Ευριπίδη, απ’ όπου και η τελική απαγγελία. Τελικά ήρθαν όλα κι έδεσαν…
15 Τρίτη Δεκ. 2009
Posted Λαβύρινθος
in≈ 9 Σχόλια
Θυμάται την πρώτη του εξομολόγηση, παιδί Δημοτικού ακόμα. Με πόδια κομμένα απ’ τον τρόμο, το στομάχι έναν κόμπο, το στόμα στεγνό, ψελλίζει φοβισμένα μπρος στη μαύρη φιγούρα «αμαρτίες» και «παραβάσεις». Ο ιερέας δεν ανακουφίζει το μικρό με λόγια καθησυχαστικά. Στο τέλος μόνο, βγάζει απ’ την τσέπη του ράσου του μια μικρή συσκευή.
Είναι ένα GPS, αλλά όχι απ’ τα συνηθισμένα. Αυτό δεν δείχνει δρόμους, αλλά δείχνει Το Δρόμο. Δε σε βοηθάει να στρίψεις, γιατί κάθε παρα-στράτημα σε βγάζει απ’ την Πορεία. Υπάρχει για να ορίζει το δρόμο με Πρέπει και με Μη. Δεν αναφέρεται σε συναισθήματα, ορίζει μόνο συμπεριφορές. Δεν σου ανοίγει νέους δρόμους· σου κλείνει τον ορίζοντα, προβάλλοντας τη σιγουριά της πεπατημένης. Εξάλλου μ’ ένα GPS ηθικής, δεν πρόκειται να νιώσεις χαμένος ποτέ…
13 Κυριακή Δεκ. 2009
Posted Τα καρέ της συν-κοινωνίας...
in≈ 4 Σχόλια
Ετικέτες
Ήρθε και κόλλησε δίπλα μου… Μια κοπελίτσα μικρή, εικοσαράκι, περιποιημένη και με φούστα «καλή», έτοιμη για τη βραδινή της έξοδo · παρασκευή απόγευμα γαρ. Μασάει τσίχλα. Απέναντί μας τέσσερις, όλοι μετανάστες. Τους κοιτάζει για λίγο και… συνεχίζει να μασάει την τσίχλα της. Φορά το lip-gloss της. Aπόψε θα βγει να φιλήσει το αγόρι της.
11 Παρασκευή Δεκ. 2009
Posted Τα καρέ της συν-κοινωνίας...
in≈ 5 Σχόλια
Ετικέτες
… Η συγκύπτουσα ζει ακόμη. Κυκλοφορεί στα βρώμικα πλακάκια της Σταδίου. Δεν παρακαλεί πια για ένα θαύμα, δεν κοιτά ψηλά. Με το κυπελάκι στο χέρι, ζητά απ’ τους ίσους. Περιμένει τα ψιχία εκ της τραπέζης τους. Ο ίσος δε την βλέπει ποτέ, γιατί αυτή δεν φτάνει στον ορίζοντά του. Έρχεται όμως ο έσχατος, τη Βλέπει και τη συμπονά· και μαζί με την αγάπη του αφήνει στο κυπελάκι και την καρδιά μου.
08 Τρίτη Δεκ. 2009
Posted Τα καρέ της συν-κοινωνίας...
in≈ 8 Σχόλια
Ετικέτες
Η παλιά συμμαθήτρια, απόμακρη και snob όπως και τότε, κοιτάζει αγέρωχα στο αδιέξοδο παράθυρο του μετρό. Δαμασκηνί κολάν και μαύρες μπότες, ταιριασμένα με καρώ μαντήλι στο λαιμό στα ίδια χρώματα. Α! και μωβ σκιά. Χλωμή, χέρια λευκά, νύχια άβαφα, ωραία μακριά μαλλιά. Τραβολογιέται χρόνια μ’ έναν τύπο, συχνάζουν στο Γκάζι, ολοένα για καφέ και για ποτό. Έχουν σε λίγο ραντεβού. Όσο τον περιμένει, χαζεύει στη διπλανή βιτρίνα: bébé φορμάκια, κούνιες, κουδουνίστρες.
06 Κυριακή Δεκ. 2009
Posted Ήταν που λέτε μια φορά...
in≈ 8 Σχόλια
Ετοιμαζόταν να πάει στο party. Είχε γενέθλια ο καλύτερός της φίλος. Παίζαν μαζί από τότε που θυμάται τον εαυτό της· βασικά έκαναν τα πάντα μαζί: διάβαζαν, έτρωγαν, χαζολογούσαν.
Και σήμερα ήταν το party του. Τι φοράς στη γιορτή του καλύτερού σου φίλου; Σίγουρα όλα τα κορίτσια θα φοράνε τα καλά τους φορεματάκια· βελούδα, κορδέλες, φιόγκους, τις μπαλαρινούλες στα πόδια και το ομορφότερό τους καλσόν. «Αλλά εγώ δεν έχω όρεξη για φραμπαλάδες τώρα», σκέφτηκε. «Θα βάλω το τζην μου με το φαρδύ βυσσινί πουλόβερ κι ας λέει η μαμά ό,τι θέλει».
Κατεβαίνει έναν μόλις όροφο και χτυπά το κουδούνι· κάποια παιδιά έχουν ήδη μαζευτεί.
«Ωχ, τι κάνω τώρα; Πού κάθομαι;». Κοντοστέκεται κι ας τους ξέρει όλους.
Σε λίγο πιάνουν κουβεντολόι και ψιλο-αρχίζουν να παίζουν. Είναι όμως μεγάλα παιδιά για παιχνίδι και μικρά για οτιδήποτε άλλο. Άβολη ηλικία.
Κάποιος πετά την ιδέα: «παίζουμε μπουκάλα;».
«Οοο…», σκέφτονται όλοι από μέσα τους.
«Ναι, ναι! γουστάρω!».
«Επιτέλους θα φιλήσω τη Νάνσυ…».
Όλη η παρέα συμφωνεί και σχηματίζει κύκλο. Εκείνη διστάζει, μαζεύεται σε μια άκρη.
«Έλα», της φωνάζουν, «έλα να παίξουμε όλοι μαζί».
Αρνείται: «Παίξτε εσείς»… («αχ, ζητείστε το μου άλλη μια φορά!»…)
Και τότε ο Σπύρος, ο συμμαθητής που δεν του αφιέρωσε ποτέ ούτε ένα βλέμμα, γονατίζει μπροστά της και την παρακαλεί να ’ρθει να παίξει μαζί τους.
Σαστίζει, ντρέπεται, κοκκινίζει… αλλά σε ένα λεπτό ξαναβρίσκει την αυτοκυριαρχία της· σκύβει, φιλά το Σπύρο και του λέει: «όχι, ευχαριστώ, λέω να μην παίξω»…
04 Παρασκευή Δεκ. 2009
Posted Τα καρέ της συν-κοινωνίας...
in≈ 2 Σχόλια
Ετικέτες
Κάθησε μ’ ένα «όι…» ·
εμφανώς κουρασμένη, η κυρία των 70 χρόνων. Καφέ ταλαιπωρημένη καπαρντίνα, γκρίζα ρούχα, μάτια γαλανά, κουρασμένα και βαριά. Απ’ την τσάντα ξεπροβάλλει γκρίζος φάκελλος με λάστιχα. «Ουφ, ξεμπέρδεψα τουλάχιστον με την εφορία! Να δούμε τι χαρτιά θα μου ζητήσουν αύριο στο ΙΚΑ…».
03 Πέμπτη Δεκ. 2009
Posted Τα ντράβαλα...
in≈ 4 Σχόλια
…Οπλιστείτε, λοιπόν, με υπομονή, γιατί αρχίζει η μεγάλη βόλτα στα μαγαζιά…
Και εξηγούμαι:
Ξέρετε εσείς πόσων ειδών πλακάκια κυκλοφορούν και πόσο μεγάλη είναι η γκάμα των τιμών τους;! Ξέρετε ότι υπάρχει πλακάκι των 9 €/m ², αλλά υπάρχει και με 105 €/m² (!) και φυσικά αυτό δεν είναι το ακριβότερο, αφού το έδειξαν σε μας τους κοινούς θνητούς;!
Ξέρετε πόσο αλλάζει η απόχρωση ενός πλακακιού ή μιας μελαμίνης ανάλογα με το φωτισμό κάτω απ΄ τον οποίο τα βλέπεις;
Ξέρετε πόσες ώρες χρειάζονται για να συζητηθούν μόνο οι λεπτομέρειες στα έπιπλα; Τί τζάμι, διάφανο ή αμμοβολή; Τι πλάτος; Πόσα συρτάρια; Γυαλιστερά ή σατινέ; Ναι, αλλά ποια κάνουν δαχτυλιές; Τόσες και τόσες λεπτομέρειες, που πραγματικά αισθάνεσαι ότι αυτό το μαρτύριο δεν θα τελειώσει ποτέ…
Ναι, αλλά φτιάχνεις το χώρο σου, μετά θα το χαίρεσαι, σου λένε…
Ναι, ανταπαντώ, θέλω πράγματι ένα ωραίο, καινούριο μαγαζί. Γίνεται όμως μήπως να ξυπνήσω μετά από ένα μήνα και να έχουν τελειώσει όλα;… Δώστε το μου έτοιμο κι αφήστε με εμένα να βγάζω αλλού τη δημιουργικότητά μου, κι όχι στο συνδυασμό οικοδομικών υλικών…
Έτσι αισθάνομαι αποβραδίς, όταν την επομένη έχω ραντεβού για φώτα, ταμπέλες και δε συμμαζεύεται. Αλλά, κατά ένα περίεργο τρόπο, όταν γυρνάω απ’ αυτά τα ραντεβού και έχουμε κλείσει τα ζητήματα, αισθάνομαι πολύ ικανοποιημένη και χαρούμενη· τόσο, που έχω τρομερή έμπνευση και γράφω κατεβατά, σαν κι αυτό εδώ ένα πράμα… (μυστήριο ον ο άνθρωπος, το ξέρω…)
Συμπέρασμα:
…Ποτέ μην ξεκινήσετε μία ανακαίνιση εάν δεν είστε ιδιαιτέρως μεθοδικός, αν δεν έχετε πολύ σαφή και συγκεκριμένη ιδέα του τί θέλετε να φτιάξετε και πάνω απ’ όλα εάν δεν είστε πολύ-πολύ αισιόδοξος άνθρωπος!!!
Ό,τι όμως και να φτιάξετε, εύχομαι ειλικρινά να πετύχει κι εσείς να ζείτε να το χαίρεστε!
(…πάντως κι αν δεν πετύχει ακριβώς όπως το θέλατε, μην ανησυχείτε: καταρχήν θα το συνηθίσετε την επόμενη κιόλας μέρα και δεύτερον τις όποιες ατέλειες τις προσέχουν μ ό ν ο οι αρχιτέκτονες κι οι πάσης φύσεως ειδικοί. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί απλά χαιρόμαστε το χώρο μας, ακόμα κι αν το τελείωμα στο ράφι δεν είναι αυτό που θα ’πρεπε… )
Μεγειά μας! Καλορίζικο! 🙂
02 Τετάρτη Δεκ. 2009
Posted Τα ντράβαλα...
inΘεέ μου, τί χρειάζεται μια ανακαίνιση…!!!!
Ποτέ μην ξεκινήσετε τέτοια διαδικασία εάν δεν είστε ιδιαιτέρως μεθοδικός, αν δεν έχετε πολύ σαφή και συγκεκριμένη ιδέα του τί θέλετε να φτιάξετε και πάνω απ’ όλα εάν δεν είστε πολύ-πολύ αισιόδοξος άνθρωπος!!!
Εάν δε, υπάρχει συνδυασμός εργασιών, όπως π.χ. να τρέχουνε παράλληλα άδειες ίδρυσης, μεταβιβάσεις αδειών και προγράμματα επιδότησης, τότε πραγματικά την έχετε βάψει!!!
Εμείς ας πούμε, πετύχαμε διάνα!!!
Καταρχήν άλλα μας συμβουλεύουν οι μισοί και άλλα οι άλλοι…(εννοείται δε μιλώ για φίλους, αλλά για τους ειδικούς!). Κάποιοι, οι περισσότεροι, δεν ξέρουν όλα όσα αφορούν την αρμοδιότητά τους κ ερχόμαστε εμείς, οι ΜΗ ειδήμονες να ψάξουμε εγκυκλίους και αποφάσεις για να οδηγήσουμε εμείς τους «ειδήμονες» προς τη σωστή κατεύθυνση! Δηλ. ποια ακριβώς είναι η δική τους δουλειά, τι σπουδάσανε και για ποιο λόγο ακριβώς τους πληρώνουμε;! Μήπως να ζητούσαμε εμείς αμοιβή που τους διαφωτίσαμε;!
Κατά δεύτερον, πόσα άραγε χαρτιά, επικυρώσεις, πρωτόκολλα και υπογραφές χρειάζονται για να κάνεις τη δουλειά σου;;;!!! Ένιωσα στο πετσί μου τί εστί η γραφειοκρατία της Ελλάδας… Και δεν είναι μόνο το τρέξιμο απ’ τη μία υπηρεσία στην άλλη (σε άλλες περιοχές εννοείται, όχι απλά σε άλλον όροφο…), ή οι ώρες που λείπεις εκτός δουλειάς· αλλά ότι και πάλι, όταν όλα θα έχουν φύγει απ’ τα χέρια σου, η απόφαση π.χ. που περιμένεις απ’ το νομάρχη, θα βγει σε 10-15 μέρες!!!! Γιατί φυσικά μία υπογραφή είναι δύσκολο πράγμα, όπως και να το κάνουμε…!!!! Ε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας! Τι τους νοιάζει αυτούς που εσύ βιάζεσαι κι έχεις ημερομηνίες να προλάβεις;! Μια υπογραφή τόσο παίρνει, ξηγημένα πράγματα…
Κι ερχόμαστε στο πονεμένο ζήτημα του να έρθει η ώρα να διαλέξεις τί ακριβώς θα κάνεις στην ανακαίνισή σου.
Πρώτον, μην το αναλάβεις μόνος, αλλά φέρε εργολάβο με το δικό του συνεργείο· εσύ θα συνεννοείσαι μ’ αυτόν κι αυτός με τον κάθε μάστορα (ευτυχώς αυτό το κάναμε…)!
Δεύτερον, διάλεξε, αν θες, αρχιτέκτονες που να συμφωνείς στο γούστο και τη νοοτροπία, και επιπλέον να τους εμπιστεύεσαι. Θα χρειαστεί να «τσακωθείς» πάμπολλες φορές ούτως ή άλλως, οπότε φρόντισε να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες…
Τρίτον, οπλίσου με υπομονή, γιατί τώρα αρχίζει η μεγάλη βόλτα στα μαγαζιά…
(έπεται συνέχεια…)
01 Τρίτη Δεκ. 2009
Posted Τα καρέ της συν-κοινωνίας...
in≈ 6 Σχόλια
Ετικέτες
Το κορίτσι με το φούξια μαλλί στέκεται όρθιο δίπλα στην πόρτα. Ανοιχτό πράσινο κοτλέ πανωφόρι, μωβ all star. Βλέμμα αδιάφορο, ανόρεχτο, μελαγχολικό. Ακουστικά στ’ αυτιά – ίσως ν’ ακούει Nick Cave. Χλωμή, άβαφτη, μένει να κοιτά που προχωράμε…