Τί καλό μπορεί να σου τύχει όταν έχεις κολλήσει στην κίνηση;
Βιαστικά επέλεξα ένα cd για να ακούω στο αυτοκίνητο: την «Παράλληλη δισκογραφία» των Κατσιμιχαίων. Είχα να το ακούσω χρόνια, πέρα από ό,τι τυχαία έπαιζε το ραδιοφώνο.
Πώς γίνεται ένα cd να σε γυρίζει χρόνια πίσω; Πως αγγίζει ευαίσθητες χορδές της καρδιά σου, πως την κάνει να σκιρτά…; Άλλος ήταν ο άνθρωπος που άκουγε κάποτε αυτές τις μουσικές… Πού είναι τώρα; Ίσως να έχω άδικο, αλλά νομίζω πως αν παρέμενα αυτός ο άνθρωπος – ο ονειροπόλος, ο υπερβολικά ευαίσθητος – δεν θα ‘μουν λειτουργική. Δεν θα μπορούσα να είμαι συνεπής στην οικογένειά μου, στη δουλειά μου. Η ρουτίνα – η καλή και η κακή – σκεπάζουν αυτή την υπερβολική ευαισθησία. Δεν ξέρω αν την δαμάζουν. Ίσως την οριοθετούν, ίσως όμως και να την καρατομούν. Η δομή της κοινωνίας δεν επιτρέπει πολλούς ονειροπόλους, ευαίσθητους ανθρώπους, καλλιτέχνες… «Αυτά να τα κάνεις για hobby!»…
Τεσπα…
Όλα αυτά τα ανακίνησε ένα τόσο δα δισκάκι, ένα δισκάκι γεμάτο διαμαντάκια· διαμαντάκια ευαισθησίας και ποίησης – από τους δύο ποιητές, τον Χάρη και τον Πάνο…
Τα σέβη μου…