Κάθε μέρα πηγαίνω κι έρχομαι στη δουλειά μου. Απολαμβάνω το να μπορώ να οδηγώ με πέμπτη ταχύτητα στην εθνική οδό, τη στιγμή που στο ίδιο τμήμα αυτού του δρόμου, πριν 2-3 εβδομάδες, τα αυτοκίνητα έπηζαν σ’ ένα ατέρμονο «σταμάτα-ξεκίνα»…
Μπαίνοντας στον ιστό της πόλης, τα αυτοκίνητα πυκνώνουν, κόσμος κυκλοφορεί με μάσκες κ γάντια, αλλά… κυκλοφορεί! Απ’ τη βιτρίνα του φαρμακείου χαζεύω την κίνηση, που λίγο διαφέρει απ’ τη συνηθισμένη. Κόσμος πάει κι έρχεται στα πεζοδρόμια, ουρές ανθρώπων έξω απο τράπεζες, κάποιοι ακουμπούν (ακόμα!) στα ψηλά τραπέζια του απέναντι μαγαζιού, για να πιουν τον καφέ τους…
Κόσμος πάει κι έρχεται και στο φαρμακείο, από νιάτα μέχρι τους πιο ηλικιωμένους, που είτε γιατί δεν έχουν κάποιον να τους εξυπηρετήσει, είτε γιατί απλά αυτό τους υπαγορεύει το γεροντικό τους πείσμα, έρχονται να προμηθευτούν τα φάρμακά τους.
Αστυνομικοί πάνε κι έρχονται στο δρόμο πεζοί-με μηχανές-με περιπολικά. Σταματούν ποτέ κανέναν να τον ελέγξουν; Τόσον καιρό εμένα κανείς δεν με έχει ελέγξει.
Κόσμος πάει κι έρχεται, πάει κι έρχεται… Με σοβαρό λόγο ή χωρίς. Με άνεση κι απερισκεψία ή με χίλιες προφυλάξεις. Με αισιοδοξία και ελπίδα ή με άγχος και πανικό… Κόσμος πάει κι έρχεται κι ο κόσμος δεν αλλάζει…
«Κόσμος πάει κι έρχεται
κι ο κόσμος δεν αλλάζει.
Ίδιος αν ήταν πάντοτε
ίδιος θα είναι πάντα,
ίδιος θα είναι πάντα.
Μακρύς όσο το βήμα μας,
μικρός όσο η καρδιά μας,
μεγάλος σαν τα μάτια σου
όταν κοιτάς τ’ αστέρια,
όταν κοιτάς τ’ αστέρια.
Μη μου κλαις αγάπη μου,
μην κλαις…»
Στίχοι-μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης, έτος 1999…!!!