Ετικέτες

, , , , ,

«Η μαμά μου είναι τρελλή, γι’ αυτό είμαι στο δρόμο»…

Έτσι έλεγε κι έκλαιγε μια κοπέλα στο μετρό. Κοπέλα απροσδιορίστου ηλικίας. Ακόμα και 50 χρονών θα μπορούσε να είναι. Μίλαγε δυνατά κι ακουγόταν σ’ όλο το βαγόνι. Ίσως κάποιος να της έπιασε κουβέντα, ίσως κι όχι, πάντως άρχισε να λέει τον πόνο της. «Πατέρα δεν έχω, η μαμά μου είναι τρελλή», επαναλάμβανε. Σηκώθηκε απότομα και κατέβηκε σε μια στάση, συνεχίζοντας να κλαίει… Την είδα απ ‘ το παράθυρο και τη λυπήθηκε η ψυχή μου.

Τί Χριστούγεννα θα κάνει τώρα αυτή; Τί σημαίνουν γι’ αυτήν τα Χριστούγεννα και τί για μας, όταν δεν τη «συμπεριλαμβάνουμε» στους εορτασμούς μας;;; …Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Κάτι όμως δεν θα υπάρχει να είναι εφικτό;

Σκέφτομαι πόσα δώρα έχω πάρει για τόσους ανθρώπους, μικρά ή μεγάλα – δεν έχει σημασία. Γι’ αυτήν σίγουρα δεν έχει πάρει κανείς τίποτα. Το πολύ-πολύ το ημερήσιο συσσίτιο να της δώσει και λίγους κουραμπιέδες και μελομακάρονα… Το πολύ-πολύ κάποιος «δικός της» να την περιμένει για να της δώσει ένα «μπερτάκι» ξύλο, έτσι «για το καλό», γιατί …»ξέρει αυτή πολύ καλά για ποιο λόγο της αξίζει το ξύλο»…

Απαισιόδοξες οι σκέψεις μου. Δεν πρέπει όμως ν’ αλλάξω τη σκέψη μου, αλλά τον τρόπο που ζω, ώστε, κάπως!, να αλλάξω τη ζωή έστω ενός ανθρώπου… Έτσι δεν είναι;!