Ετικέτες
via pixabay
Κάθεται απέναντί μου στο μετρό κ μυρίζει Bepanthol! Παράξενο – για άντρα. Κοιτώ το πρόσωπό του: κατακόκκινο, με κατά τόπους πληγές. Τα μαλλιά του με παράταιρες άσπρες τούφες – απ’ τη μια πλευρά κιόλας, λείπουν ολόκληρες τούφες δω κι εκεί…
Δεν αμφιβάλλω πια. Καρκινοπαθής, κάνει ακτινοβολίες, παθαίνει εγκαύματα… Κοιτά ήσυχα, αλλά στο βλέμμα του φέγγει μια θλίψη. Δείχνει καλοσυνάτος. Πώς άραγε το αντιμετωπίζει; Η όψη του δείχνει να το έχει αποδεχτεί. Γίνεται ποτέ αυτό…; Γυρίζει σπίτι του ή πάει τώρα στο νοσοκομείο; Δεν έχει κάποιον σύνοδο μαζί του. Είναι, φαίνεται, ακόμα δυνατός… Άραγε τί πρόγνωση να έχει; Ποια να ‘ναι η μοίρα του; Πώς θα ζήσει τη ζωή που του απομένει; Πώς θα ζήσω εγώ τη ζωή που μου απομένει, που δεν έχω λόγους υγείας, να καθορίζουν τη ζωή μου;…
Ύστερα, σκέφτομαι και την Κοκοσαλάκη. Κάπου διάβασα πως ήταν άρρωστη μόλις δυο μήνες! Και τρόμαξα! Όχι μονάχα για την αποτρόπαιη επιθετικότητα που μπορεί κάποτε να κρύβει μια ασθένεια, αλλά κυρίως για το πόσο ελάχιστο διάστημα είχε η ίδια κι οι δικοί της άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν τί συμβαίνει! Να επεξεργαστούν την ιδέα της αρρώστιας, του θανάτου, να βρουν χρόνο να κλείσουν τα κεφάλαια της ζωής τους, με τον τρόπο που αυτοί θα επιθυμούσαν…
Πόσο αναγκαία είναι αλήθεια η «μνήμη θανάτου»… Πόσο φωτίζει με διαφορετικό τρόπο την επίγεια ζωή κ πόσο προετοιμάζει για τη μετέπειτα… Μια επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο, έστω κ μια φορά, αρκεί για να σε κάνει να σκεφτείς. Μια κουβέντα με τη μητέρα ενός παιδιού, που μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία 40 χρόνια, σου δείχνει τί είναι αυτό που έχεις κ το θεωρείς αυτονόητο… Να πω δόξα τω Θεώ για την υγεία μου; Ακόμα κι αυτό φαντάζει λίγο αλαζονικό αυτή τη στιγμή…
Να πω μια Ευχή, για όποιον τη χρειάζεται
Να πω Καλόν Παράδεισο, σ’ αυτόν που μόλις έφυγε
Να ευχηθώ «μνήμη θανάτου» στον καθένα από μας…