Ετικέτες
Τί αγωνία με πιάνει ώρες-ώρες… Βάρος, ανησυχία, εκνευρισμός, (προσπάθεια για) βαθιές αναπνοές…
Η μικρή μου κόρη πήγε πρώτη φορά σχολείο, εδώ και 3 μέρες, σαν προσαρμογή για την επόμενη χρονιά. Τα πήγε αναπάντεχα καλά. Εγώ μάλλον στενοχωρήθηκα… Μου φάνηκε μεγάλη αλλαγή, κι ας ξέρω πως είναι προς το καλύτερο και για τους δυο μας. Δε με χωράει το σπίτι! Απόλαυσα βέβαια στιγμές ησυχίας, όπως τον πρωινό καφέ, ή το οτι μπορώ να πάω οπουδήποτε εύκολα και γρήγορα, αλλά… αλλά!!!
Είναι σίγουρα και το γενικότερο κλίμα αγωνίας για τη χώρα μας… Όσο και να μην τα παρακολουθώ στενά, είναι φυσικό πως όλα αυτά μ’ επηρεάζουν, συνειδητά και ασυνείδητα. Και το γεγονός πως έχω παιδιά, κάνει την αγωνία για το μέλλον ακόμα πιο χειροπιαστή… Αν μάλιστα βλέπεις δικούς σου ψύχραιμους ανθρώπους ν’ αγωνιούν, αυτό μετρά ακόμα περισσότερο στο εσωτερικό, ασυνείδητο ζύγι του πόνου….
Είναι και κουβέντες με φίλους ουσιαστικές, που ακριβώς επειδή είναι ουσιαστικές και τόσο κοντά στην αλήθεια, πονάνε πολύ… Προβληματισμοί, επισημάνσεις, προσωπικές αλήθειες του παρελθόντος, που καθορίζουν δυστυχώς τόσο το παρόν… Και τώρα τί; (Πώς) αλλάζει ο άνθρωπος…;;;!
Πολλά – πάρα πολλά μέσα σ’ ένα κεφάλι που το μόνο που γνωρίζει να κάνει καλά είναι να αγχώνεται…
Κάνω υπομονή. Ασκούμαι στο να κάνω υπομονή. Όλα τα προβλήματα, προσωπικά ή μη, χρειάζονται ένα στάδιο προσαρμογής, όπου κάνεις υπομονή. Περνά το πρώτο σοκ και μετά βρίσκεις ξανά τους ρυθμούς σου. Ασκούμαι επίσης στο να βρίσκω τη χαρά – κι ομολογώ οτι έχω βελτιωθεί πολύ! Ασκούμαι τέλος στο πιο δύσκολο απ’ όλα: να εμπιστεύομαι το Θεό… Να λέω δόξα τω Θεώ για όλα όσα έχω, κι όσα με βαραίνουν να τα αφήνω με εμπιστοσύνη πάνω Του. Δύσκολο πράγμα, ειδικά γι’ ανθρώπους σαν εμένα… Αλλά αν κάπως μπορώ να αλλάξω, αυτό θα γίνει μόνο με τη Χάρη του, κι επειδή Του το ζητώ και το προσπαθώ!
Μακάρι…
Όλα, για όλους τους ανθρώπους, να πάνε κατ’ ευχήν!