αφιερωμένο στο δάσκαλο -«νονό»
Μια φορά κι έναν καιρό, στο φαρμακείο της γειτονιάς δούλευε ένας γέρος φαρμακοποιός, που είχε για βοηθούς 3 ποντικάκια. Τα ’χαν συμφωνήσει να μην τους δίνει μισθό, αλλά να τα αφήνει να κοιμούνται μες στο μαγαζί, στη ζεστή φωλίτσα που είχαν δημιουργήσει τα ίδια, κάτω απ’ την ταμπέλα με τα εφημερεύοντα φαρμακεία. Και φυσικά να φροντίζει τη διατροφή τους! Κι ήταν ο φαρμακοποιός ένας καλούλης γεράκος, με χρυσή καρδιά, που τους έδινε πάντα τους καλύτερους μεζέδες, τυριά μόνο από delicatessen!
Είχαν όμως και τα ποντικάκια σημαντική αποστολή! Φορούσαν κάθε μέρα τις άσπρες τους ποδίτσες, καθαρές και φρεσκοσιδερωμένες, και ψάχναν όλο το μαγαζί για ο,τιδήποτε σημαντικό βρισκόταν σε πάτωμα, γωνίτσες και συρτάρια. Γιατί ο γεράκος, λόγω ηλικίας, δεν έβλεπε καλά, μα και τα χέρια του έτρεμαν, με αποτέλεσμα χαρτιά, συνταγές, κουπόνια, συνδετήρες να βρίσκονται οπουδήποτε αλλού εκτός απ’ τον πάγκο ή το γραφείο του…Ως και τα γυαλιά του μια φορά ανακάλυψαν πάνω στο ράφι με τα αντιβιοτικά!
Ήταν όμως κι οι εξωτερικές δουλειές ακόμη πιο σημαντικές: τα ποντικάκια φέρναν γύρο όλη τη γειτονιά και μπαίναν στα σπίτια των μονίμων θαμώνων του φαρμακείου. Σηκώναν τις μουσούδες τους, οσμίζονταν τον αέρα, και καταλάβαιναν, με την ειδική αίσθηση που μόνο τα ποντίκια διαθέτουν, αν κυκλοφορούσε στο σπίτι κανένα μικρόβιο, ή κανένας ιός που να ’ναι επικίνδυνος για την υγεία των φίλων τους! (επί τη ευκαιρία βέβαια, τσιμπούσαν και κανένα νόστιμο ψιχουλάκι…).
Τρέχαν τότε γραμμή πίσω στο φαρμακείο κι ειδοποιούσαν τον φαρμακοποιό για τα καθέκαστα· κι αυτός, φύλακας-άγγελος των πελατών του, τους προειδοποιούσε αναλόγως.
Ήταν Σύστημα Υγείας αξεπέραστο!!!
Μια μέρα όμως, μουντή και συννεφιασμένη, έρχεται ξαφνικά υγειονομικός έλεγχος…Ωχ…Ήταν κι ο υπάλληλος νέος, με πολύ ζήλο κι έψαξε εξονυχιστικά το μαγαζί, σπιθαμή προς σπιθαμή…Μανούλα μου! Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Το τί έγινε όταν ανακάλυψε τη φωλιά των ποντικών δεν περιγράφεται!!!
Συλλαμβάνει τα 3 ποντικάκια επ’ αυτοφώρω, εννοείται και τον φαρμακοποιό, και βουρ…στην υπηρεσία του.
Έξαλλος ακόμη, μα και πολύ ικανοποιημένος για την «επιτυχία» του, αναφέρει τα γεγονότα στον διευθυντή του! Οι «κρατούμενοι» εν τω μεταξύ, σιγο-ψιθυρίζουν στη γωνία…Όταν ο διευθυντής καλεί σε απολογία τον φαρμακοποιό, αυτός με παρρησία του εξηγεί την περίπτωση. Και ως αποδεικτικό στοιχείο προσθέτει ότι να! κι ο υπάλληλος σας, αυτός που μας έφερε εδώ, έχει μολυνθεί από Staphylococcus aureus! (γιατί βλέπετε τα ποντίκια λάτρευαν τις λατινικές ονομασίες(!) των μικροοργανισμών και μόνο έτσι συνεννοούνταν με τον φαρμακοποιό!).
Σαστίζει αρχικά ο διευθυντής, μετά όμως ρίχνει ένα μισό-στραβο χαμόγελο, σηκώνει και το δεξί του φρύδι και τον στέλνει σπίτι, μέχρι να βγει η απόφαση της ανάκλησης της άδειας…
Καλού-κακού όμως ζητά απ’ τον υπάλληλο να κάνει και μια εξέταση αίματος…
Ώσπου την άλλη μέρα, καταφθάνει ο υπάλληλος με μάτια ορθάνοιχτα, με γόνατα κομμένα και σχεδόν τραυλίζοντας ανακοινώνει στον διευθυντή ότι όντως φέρει χρυσίζοντα σταφυλόκοκκο…!!!
Κι οι δυο τα ’χουν χαμένα! Τρέχουν στον φαρμακοποιό, τρέχουν μετά στον υπουργό, τρέχουν μετά οι δημοσιογράφοι, παντού μιλάνε για τα ασυνήθιστα και συναρπαστικά νέα! Κάθε επιστημονικό και μη περιοδικό τούς χαρίζει εξώφυλλα!
Ο γέρος φαρμακοποιός, ευτυχής και δικαιωμένος, πήρε τη σύνταξή του και διδάσκει έκτοτε την τέχνη της «Ποντικιστικής» και στους νεότερους φαρμακοποιούς· φυσικά πάντα με τους συνεργάτες του, τα 3 ποντικάκια…
Όσο για μένα, πάντα όταν πηγαίνω στο φαρμακείο της γειτονιάς μου, ρίχνω μια κλεφτή ματιά κάτω απ’ την πινακίδα με τα εφημερεύοντα, μήπως και διακρίνω, έστω φευγαλέα, τους πολύτιμους συνεργάτες του «ποντικιστή» φαρμακοποιού μου…!