Ετικέτες
Πριν 5 μήνες είχα γράψει κάποιες σκέψεις με αφορμή το ναυάγιο των μεταναστών στη Ρόδο, που δεν είχα δημοσιεύσει. Δυστυχώς το κείμενο παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ…
«Το παιδί το ρούφαγε η θάλασσα σα μολύβι…»
…κι εμάς μας ρουφά η αδιαφορία μας σε ολοένα και πιο ερμητικά κλειστό εαυτό…
Ακούμε ειδήσεις – τραγικά πράγματα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας – κι όλα μας αγγίζουν φευγαλέα και χάνονται… Το τραγικό γεγονός μιας ημέρας, σε λίγες μέρες έχει ξεθωριάσει! Ακούμε τόσα πολλά που πια έχουμε συνηθίσει! Δεν είναι όμως αδιανόητο να συνηθίζει κανείς στον ανθρώπινο πόνο; Πόσο σκληρόκαρδοι έχουμε γίνει, ώστε να μη μας αγγίζουν πραγματικά τα ναυαγισμένα όνειρα τόσων άμοιρων μεταναστών ή ένα παιδί που λιποθυμά από την πείνα ή μια κοκκαλιάρα κακόμοιρη γιαγιούλα που παραπατά πουλώντας χαρτομάντηλα σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας…;;;
Δεν αμφισβητώ τη λύπη και την έγνοια κάποιων ανθρώπων για όσα γίνονται. Όμως φοβάμαι μήπως έχει γίνει και η στενοχώρια μας λιγάκι επιδερμική. Ξεφτίζει γρήγορα… Φταίει που και μεις έχουμε σίγουρα πολλά προβλήματα στη ζωή μας; Φταίει που δεν καλλιεργούμε καθόλου την ευαισθησία μας; Φταίει που δε μάθαμε πόσα μπορούμε να κερδίσουμε αν έρθουμε λιγάκι πιο κοντά μ’ έναν συνάνθρωπό μας; Κλεινόμαστε… Κάτω από την ευτραφή κοιλιά μας κρύβουμε όσα δε θέλουμε να δούμε, όσα δεν μας αρέσει να θυμόμαστε… Ποιος έχει ζήσει κι έχει μάθει και στα παιδιά του τη χαρά του να δίνεις; Πόσοι συμμετέχουν σε κάποια εθελοντική δράση; Πόσοι έχουν επισκεφτεί ένα άρρωστο παιδάκι;
Ναι, αληθινό νοιάξιμο δε σημαίνει απαραίτητα να είμαι εγώ που θα πέσω στα κύματα για τον επόμενο μετανάστη, γιατί μπορεί να είναι κάτι που με ξεπερνά. Όμως μπορώ να καλλιεργήσω πρώτα στον εαυτό μου και μετά στα παιδιά μου την ευαισθησία και την αλληλεγγύη απέναντι στον άλλο άνθρωπο. Στον κοντινό, στο γείτονά μου, ακόμα-ακόμα και στο φίλο μου, που περνά μια δύσκολη περίοδο…
Να είμαστε μαλακοί κι ανοιχτόκαρδοι.
Συμπονετικοί και τρυφεροί.
Εκεί θα βρούμε τη χαρά – ο ένας στην καρδιά του άλλου…