Το όμορφο άβαφο κορίτσι του διπλανού café, με τη χρυσή καρδιά. Η γενιά των 20+ που με εκπλήσσει με την ανθρωπιά της, την ανοιχτοσύνη της καρδιάς της, την αλληλεγγύη της. Που νιώθει το καλό και το ανταποδίδει. Που σου αφήνει ένα χαμόγελο στα χείλη, όταν σκέφτεσαι την όμορφη συναλλαγή σας: δεν της ζητάς ένα (ευτελές) ποσό για κάτι που αγόρασε στο δικό σου μαγαζί, κι αυτή εκτιμά την κίνηση αυτή σαν κάτι πιο πολύτιμο, γι’ αυτό και σου προσφέρει απ’ τα «δικά της» αγαθά: ένα καφεδάκι, που θυμάται πώς το πίνεις και στο φέρνει μάλιστα η ίδια 🙂!
Ευλογημένα μικρά περιστατικά, που χαρίζουν χαμόγελα και προσφέρουν ελπίδα για το μέλλον!
Ηλικιωμένη, με διάφορα προβλήματα υγείας, και με (πολλές) αμφιβολίες από μέρους μας, για το πόσο σωστά παίρνει την αγωγή της… Μένει μόνη. Παλιά είχε «κυρίες» που την πρόσεχαν και ταυτόχρονα… φρόντιζαν και το πορτοφόλι τους… Ίσως γι’ αυτό ζούσε μόνη πια. Γιατί χαζή δεν είναι. Δουλεύει το μυαλό της, αλλά κάποιες φορές βρίσκεται σε μια σύγχυση. Σ’ αυτήν την εποχή εξάλλου, ποιος δε νιώθει κάποια σύγχυση; ΑΜΚΑ, ΑΤΜ, εμβόλια, πιστοποιητικά, γιατροί, ραντεβού…
Η οικογενειακή της κατάσταση μού ειναι άγνωστη. Ξέρω μονάχα πως έχει έναν ανηψιό που μένει εκτός Αθηνών, και που δε νοιάζεται αν ζει ή αν πεθαίνει. Ή μάλλον νοιάζεται, γιατί άμα πεθάνει, δεν θα μπορεί να κρατά μέρος απ’ τη σύνταξή της… Κατά τα άλλα, δεν απαντά ποτέ σε κανένα της τηλέφωνο, κι ούτε φυσικά την παίρνει ποτέ ο ίδιος….
Όταν έχουμε καιρό να τη δούμε ή ν’ ακούσουμε νέα της, ανησυχούμε. Κι αν πάθει κάτι, ποιος θα το μάθει;;; Ο ένας της γιατρός δείχνει ζήλο και προσπαθεί να «βγάλει μια άκρη» με την περίπτωσή της…
Πριν λίγες μέρες, ένα παράξενο τηλεφώνημα μάς εξέπληξε, μας συγκίνησε, αλλά κυρίως μας λύπησε βαθιά. Τηλεφώνησαν στο φαρμακείο από το Τζάνειο νοσοκομείο, για να μας πουν πως η κυρία Σ. είναι εκεί, πως είχε κορωνοϊό και πως τώρα είναι καλά, αλλά θα την κρατήσουν λίγες μέρες ακόμα.
………………………… ………………………… !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν μπορώ να εκφράσω πόσο τραγικό, πόσο λυπηρό μου φαίνεται, το να μην έχεις άλλον να ειδοποιήσεις οτι είσαι στο νοσοκομείο, παρά τον φαρμακοποιό σου… Κανείς να μην ξέρει αν ζεις ή αν πέθανες! Δεν είχε έστω μια φίλη, μια γειτόνισσα; Πόσο μονάχη ζούσε, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια…;;!
Νιώθω ένα σοκ! Φυσικά και με τιμά η αγάπη κι η εμπιστοσύνη της, αλλά κατά βάση δεν μπορώ να πιστέψω οτι δεν είχε άλλον να ενημερώσει, εκτός από εμάς…
Πόσο, μα πόσο λυπηρό….!!!
Σε τί κοινότητες ζούμε, αν δεν ξέρουμε ποιος είναι ο γείτονάς μας, πώς τον λένε κι αν είναι άρρωστος και χρειάζεται βοήθεια….;;!
Ποιος θα στήσει κοινότητες που θα νοιάζονται για τα μέλη της; Βασικά, ποιος θα στήσει κοινότητες, γιατί αυτό στο οποίο ζούμε, δε λογίζεται κοινότητα…
«Η μαμά μου είναι τρελλή, γι’ αυτό είμαι στο δρόμο»…
Έτσι έλεγε κι έκλαιγε μια κοπέλα στο μετρό. Κοπέλα απροσδιορίστου ηλικίας. Ακόμα και 50 χρονών θα μπορούσε να είναι. Μίλαγε δυνατά κι ακουγόταν σ’ όλο το βαγόνι. Ίσως κάποιος να της έπιασε κουβέντα, ίσως κι όχι, πάντως άρχισε να λέει τον πόνο της. «Πατέρα δεν έχω, η μαμά μου είναι τρελλή», επαναλάμβανε. Σηκώθηκε απότομα και κατέβηκε σε μια στάση, συνεχίζοντας να κλαίει… Την είδα απ ‘ το παράθυρο και τη λυπήθηκε η ψυχή μου.
Τί Χριστούγεννα θα κάνει τώρα αυτή; Τί σημαίνουν γι’ αυτήν τα Χριστούγεννα και τί για μας, όταν δεν τη «συμπεριλαμβάνουμε» στους εορτασμούς μας;;; …Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Κάτι όμως δεν θα υπάρχει να είναι εφικτό;
Σκέφτομαι πόσα δώρα έχω πάρει για τόσους ανθρώπους, μικρά ή μεγάλα – δεν έχει σημασία. Γι’ αυτήν σίγουρα δεν έχει πάρει κανείς τίποτα. Το πολύ-πολύ το ημερήσιο συσσίτιο να της δώσει και λίγους κουραμπιέδες και μελομακάρονα… Το πολύ-πολύ κάποιος «δικός της» να την περιμένει για να της δώσει ένα «μπερτάκι» ξύλο, έτσι «για το καλό», γιατί …»ξέρει αυτή πολύ καλά για ποιο λόγο της αξίζει το ξύλο»…
Απαισιόδοξες οι σκέψεις μου. Δεν πρέπει όμως ν’ αλλάξω τη σκέψη μου, αλλά τον τρόπο που ζω, ώστε, κάπως!, να αλλάξω τη ζωή έστω ενός ανθρώπου… Έτσι δεν είναι;!
Μόλις έμαθα πως κάποια απ’ τις πιο παλιές πελάτισσές μας έφυγε απο κόβιντ… Ανεμβολίαστη, αλλά τώρα δεν έχει σημασία αυτό. Ήταν πολύ γλυκιά και τη θυμάμαι ξεκάθαρα. Ερχόταν τακτικά. Κι άλλοι πελάτες μας έχουν πεθάνει, αλλά οι περισσότεροι ήταν αρκετά ηλικιωμένοι κ δεν έρχονταν οι ίδιοι για τα φάρμακά τους. Οπότε κάποιους δεν τους είχα γνωρίσει καν ή δεν θυμόμουν πια τη φυσιογνωμία τους. Αλλά η κυρα-Λένη, μέχρι πριν κάνα μήνα ίσως, είχε έρθει στο φαρμακείο μας και μάλιστα ήταν η μέρα που έκανε το αντιγριππικό εμβόλιο. Στενοχωρήθηκα. Ίσως επειδή τη θυμάμαι τόσο ξεκάθαρα. Το πρόσωπό της, τη φωνή της…
Αιωνία να είναι η μνήμη της, κι ο Θεός ας την αναπαύσει κοντά Του!
Μπαίνει χτες το απόγευμα στο φαρμακείο ένας σχετικά ηλικιωμένος κύριος, δηλώνοντας οτι δε νιώθει καλά, οτι έχει αδυναμία κ ζαλάδα κι οτι έχει και… σπασμένο χέρι (!). Μας ζητά να καλέσουμε ασθενοφόρο. Τον ξαναρωτάμε τί εχει, για ποιο λόγο να καλέσουμε το ΕΚΑΒ, μας απαντά τα ίδια, προσθέτοντας «πρέπει να πέσουμε κάτω δηλαδή, να πεθάνουμε, για να έρθει να μας πάρει ασθενοφόρο»; Μην μπορώντας να κάνουμε αλλιώς, τηλεφωνήσαμε στο ΕΚΑΒ, τους εξήγησα την κατάσταση – κι απ’ τη σκοπιά του κι απ’ τη σκοπιά μου… – και περιμέναμε…
Είχα νευριάσει μαζί του. Καθισμένος στην καρέκλα ο παππούς, σταυροπόδι, χαλαρά.., μας μιλούσε κ δεν μας άφηνε να συνεχίσουμε τη δουλειά μας (αλήθεια, τί είναι και τί όχι, μέρος της δουλειάς μας;;!).
Μην τα πολυλογώ, ήρθε όντως ασθενοφόρο κι ο διασώστης μου είπε πως πιθανότατα ήταν άστεγος ο άντρας αυτός, που ήθελε να κοιμηθεί κάπου ζεστά τη νύχτα… Είπε επίσης πως αυτό συμβαίνει συχνά…
……..
Πώς να νευριάσεις λοιπόν, μετά απ’ αυτό το σοκ;! Πόσο λίγο γνωρίζουμε τα βάσανα του κόσμου…;! Ας είναι τουλάχιστον η στάση μας γεμάτη συν-πάθεια κι ας μας φέρνει μονάχα ταπείνωση…
Αναρωτιέμαι ποια είναι η ιδιότητα αυτή του χιονιού, που κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν όταν το βλέπουν… Μας κάνει χαρούμενους, πιο ανάλαφρους, πιο παιδιά! Κι ας παίξαμε ελάχιστα χιονοπόλεμο παλιά…
Είναι το λευκό του χρώμα; Η μπαμπακένια, σα βελούδινη κουβέρτα, υφή του; Μας μαγεύει αυτή η ηρεμία που απλώνεται καθώς όλα γίνονται πάλλευκα; Μα, ναι, έχει μια μαγική ησυχία το χιονισμένο τοπίο… Σαν η φύση να κρατά την ανάσα της, για ν’ αφουγκραστεί τις νιφάδες που πέφτουν… Σαν όλα να σταματούν για λίγο, για να μπορέσουν να θαυμάσουν αυτό το μεγαλείο του χιονιού…
Πώς άραγε νιώθουν οι άνθρωποι πχ της Ηπείρου; Το καλοδέχονται όπως εμείς, ή απλά έχουν μάθει να ζουν μ’ αυτό, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς;
Ξέρω πως εμείς, οι άνθρωποι της πόλης, έχουμε σχηματίσει μια ρομαντική εικόνα για το χιόνι. Είναι που δεν το βλέπουμε συχνά, είναι που σίγουρα κάποιος θα φροντίσει ν’ ανοίξει άμεσα τους δρόμους, οπότε δεν πρόκειται να αποκλειστούμε ποτέ χωρίς προμήθειες. Μπορούμε να ευχαριστηθούμε το παιχνίδι στο χιόνι, γιατί ξέρουμε πως μετά μας περιμένει μια ζεστή γωνιά στο σπίτι, ένα ζεστό ρόφημα, μια κουβέρτα, μια αγκαλιά.
Τί νιώθει όμως ένας άστεγος στους δρόμους της Αθήνας, σαν αρχίζει να χιονίζει…; Μπορεί να δει το χιόνι με χαρά, με μάτια που λάμπουν από δέος;! Μα πώς να το δει έτσι; Πώς μπορεί να το δει έτσι, όταν γι’ αυτόν ο χιονιάς, οι παγωμένοι δρόμοι, τα χιόνια παντού ειναι θανάσιμη απειλή…
Δεν ξέρω, λοιπόν, αν στ’ αλήθεια οι πάντες χαμογελούν καθώς βλέπουν τις νιφάδες να στροβιλίζονται ολόγυρα, ή σαν πατούν το αφράτο χιόνι, κι ακούν αυτό το χαρακτηριστικό τρίξιμο κάτω απ’ τις μπότες τους…
Ας είμαστε τουλάχιστον λιγάκι σε εγρήγορση, σε επαγρύπνηση, για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ώστε να γίνει το χιόνι για όλους μας χαρά και για κανέναν καταδίκη…
Γυρνώντας με χαρά χτες βράδυ στο σπίτι μου, περιμένοντας στο φανάρι του κεντρικού δρόμου για να στρίψω προς τα στενά της γειτονιάς μου, την προσοχή μου τράβηξε ένας άντρας. Θα ήταν περίπου 60 χρονών, με αθλητική περιβολή κ κρατούσε κάτι αγκαλιά. Όχι μωρό, μα ένα σκυλί! Ένα μικρόσωμο σκυλάκι, που το κρατούσε στα χέρια, για να περάσει με ασφάλεια τη διάβαση. Κι όταν έφτασε στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπου πάντα θα δεις κάποιον να περπατά, να τρέχει ή να κάνει ποδήλατο, το άφησε κάτω κι άρχισε σιγά σιγά να τρέχει, κρατώντας το απ’ το λουρί του. Δυο βήματα αυτός, δέκα το σκυλάκι με τα μικροσκοπικά του ποδαράκια, να τρέχει να προλάβει τον κύριό του!
Μια εικόνα καθημερινότητας, μια εικόνα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, μα που δεν ειναι δεδομένη. Απολαμβάνουμε τέτοιες μικρές καθημερινές συνήθειες γιατί η χώρα μας έχει ειρήνη, που μας επιτρέπει να έχουμε μια οργανωμένη κοινωνία κ μια ρυθμισμένη καθημεριμερινότητα. Πόσο σημαντικές τελικά αυτές οι εικόνες Ζωής που μας περιτριγυρίζουν συνεχώς!
Δόξα τω Θεώ για την ειρήνη που έχουμε, ακόμα και για το οτι την έχουμε συνηθίσει – διπλή τύχη!
Δόξα τω Θεώ για τη Ζωή που χασκογελάει δίπλα μας κάθε στιγμή και μας κλείνει το μάτι!!!