Οι πολύτιμες φίλες προσφέρουν και τις πολύτιμες παραινέσεις τους! Αντιγράφω παρακάτω, για να χαρούμε όλοι μαζί!
Χριστός Ανέστη!
«Θα ήθελα να μοιραστώ μια σκέψη μου με αφορμή την περίοδο που διανύουμε. Αυτές τις μέρες, αντί άλλου χαιρετισμού, ευχόμαστε «Χριστός ανέστη». Ζούμε μέσα σε μια αναστάσιμη περίοδο χαράς και προσδοκίας. Έχει νόημα, όμως, να φέρνουμε συχνά στη σκέψη μας τι σημαίνει αυτή η ευχή, τι σημαίνει αυτή η προσδοκία. Δεν ξέρω θεολογία, ούτε είμαι πνευματικός άνθρωπος. Αλλά να πώς θα ήθελα να μιλήσω.
«Χριστός ανέστη» σημαίνει πως, στο τέλος του δρόμου, μας περιμένει μια έκρηξη χαράς και ζωής και δίχως τέλος αγαλλίασης! Δεν έχουμε ίσως εμπειρία μιας τέτοιας χαράς ή μιας τέτοιας αγαλλίασης· έχουμε όμως συχνά εμπειρία των αντιθέτων, και ίσως έτσι μπορούμε πιο εύκολα να το καταλάβουμε: οι οδύνες και τα βάσανα που ζούμε, τα άγχη και οι στενοχώριες, το σφίξιμο της καρδιάς, οι έγνοιες και τα προβλήματα, οι σωματικές και ψυχικές αρρώστιες που μας ταλαιπωρούν, η φτώχια και η αδικία, οι αβεβαιότητες και η μοναξιά, οι δύσκολες σχέσεις και οι συγκρούσεις – όλα αυτά που τόσο μας βαραίνουν και κάνουν τη ζωή μας, κάποιες φορές, να φαντάζει αβίωτη και άνευ νοήματος, όλα αυτά έχουν ένα τέλος. Οριστικό τέλος.
Στο τέλος των πάντων βρίσκεται η Ανάσταση, βρίσκεται εκείνος που πέθανε και αναστήθηκε, και ζει αιώνια, εκείνος που κρατεί τα κλειδιά του θανάτου και του Άδη. Μας απλώνει το χέρι του και, αν το θέλουμε, του απλώνουμε κι εμείς το δικό μας, κι αυτός μας σηκώνει απ’ τα μνήματά μας, και φυσά στα κόκαλά μας ζωή. Το είπε και θα το κάνει.
Αυτή είναι η προσδοκία των χριστιανών. Προσδοκία, όχι απλώς ελπίδα. Προσπαθούμε να είμαστε κοντά στην εκκλησία, να κάνουμε τη ζωή της, ζωή μας. Επικαλούμαστε το Όνομά του στην προσευχή μας. Αγωνιζόμαστε να τηρούμε τις εντολές του. Αποτυγχάνουμε διαρκώς και σε όλα. Δεν απελπιζόμαστε – ή, έστω, απελπιζόμαστε – πάντως προσπαθούμε να σηκωθούμε, και ξανά αγωνιζόμαστε, και πάλι όλα καταρρέουν, και ξανά απ’ την αρχή. Αλλά προχωρούμε στο δρόμο που ξέρουμε πως οδηγεί στη ανάσταση. Είμαστε καθοδόν προς την ανάσταση, είμαστε «σωζόμενοι» καταπώς λέει ο Παύλος, βαδίζουμε στη σωτηρία μας. Ο ίδιος ο Παύλος αδημονούσε για την ανάστασή του, προσδοκούσε με λαχτάρα την ώρα που θα ντυνόταν του ουράνιο σώμα του. Την ίδια λαχτάρα είχε και η πρώτη Εκκλησία. Περίμεναν τον Χριστό με χαρά, πρόσμεναν την ανάστασή τους, ήξεραν (όχι απλώς ήλπιζαν) ότι ο εγείρας τον Κύριο Ιησού θα ανάσταινε και αυτούς.
«Χριστός ανέστη» σημαίνει πως προσδοκούμε τη δική μας ανάσταση. Έχουμε μέσα μας την ταπεινή βεβαιότητα πως, παρά τη μίζερη και απελπιστική μας κατάσταση, μας ετοιμάζεται τόπος πλάι στον Αναστάντα, όπως ο ίδιος μας υποσχέθηκε. Δεν είναι μόνο για τους αγίους η ανάσταση. Ούτε μόνο για τους ασκητές και τους αναχωρητές, των οποίων ο βίος άλλοτε μας εμπνέει και άλλοτε μας απελπίζει. Η ανάσταση είναι για όλους τους χριστιανούς που προσπαθούν να ζουν με άξονα της ζωής τους τον Αναστημένο Χριστό, για όλους όσοι του δείχνουν την αγάπη τους μοχθώντας να τηρούν τις εντολές του. Η ουσία του πνευματικού μας αγώνα, λοιπόν, θαρρώ πως δεν αφορά σε κάποια «αποτελεσματικότητα», ούτε αποτιμάται πρωτίστως με όρους «βελτίωσης»· έγκειται στην παραμονή μας σε αναστάσιμη τροχιά…
Μέσα στις θλίψεις και τα τραύματα που βιώνουμε ή που μας επιφυλάσσονται, είτε αφορούν σε μας είτε στα παιδιά μας είτε στους αγαπημένους μας ανθρώπους, μέσα στις αγωνίες και τα απρόοπτα της καθημερινότητάς μας, μέσα στη σταυρική συνθήκη της ζωής μας, επαναλαμβάνουμε το «Χριστός ανέστη» για να θυμόμαστε το μέλλον μας, αν μου επιτρέπεται το οξύμωρο. Τα καλύτερα έρχονται. Μέρα τη μέρα, ζυγώνει ολοένα η μεγάλη ώρα της δικής μας Ανάστασης».