Ετικέτες
… Η συγκύπτουσα ζει ακόμη. Κυκλοφορεί στα βρώμικα πλακάκια της Σταδίου. Δεν παρακαλεί πια για ένα θαύμα, δεν κοιτά ψηλά. Με το κυπελάκι στο χέρι, ζητά απ’ τους ίσους. Περιμένει τα ψιχία εκ της τραπέζης τους. Ο ίσος δε την βλέπει ποτέ, γιατί αυτή δεν φτάνει στον ορίζοντά του. Έρχεται όμως ο έσχατος, τη Βλέπει και τη συμπονά· και μαζί με την αγάπη του αφήνει στο κυπελάκι και την καρδιά μου.
παρασκευή απόγευμα 
Όλα τα προνόμια δηλαδή στους έσχατους;
Πάτημα για τους άκαρδους;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο προηγούμενος Ανώνυμος είμ΄αγώ αλλά έπαθα μια …»απσύνδεση» στα καλά καθούμενα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ αλέξανδρο
Ο έσχατος κέρδισε «όλα τα προνόμια» με τη συμπεριφορά του. Αν και «προνόμιο» είναι η ίδια του η μαλακή καρδιά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Την έχω δει και εγώ την συγκύπτουσα. Είναι τόσο παραμορφωμένη η μορφή της, διαφορετική και ξένη σε μας, που δυσκολευόμαστε να μπούμε στην θέση της και να την συμπονέσουμε. Σα να μην μπορεί να χωρέσει ο νους μας τόσο πόνο ανάγλυφο. Γιατί αν μόνο φανταστούμε τον πόνο της, θα μαλακώσει πολύ η καρδιά μας από θλίψη και αγάπη και αυτό θα κάνει την τακτοποιημένη μας ζωή άνω κάτω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Σιάτωφ
Πώς ζούμε όλοι βίους παράλληλους;
Κανείς δεν τέμνει κανέναν
Προσπερνούμε ζωές
Στα παράλληλα σύμπαντα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!