Ετικέτες

xeria

Ίσως να ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά μου λείπει η εποχή που είχα μόνο το γιο μου…

Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα – έχω μεγάλη αδυναμία στην κόρη μου, ίσως λίγο μεγαλύτερη απ’ όσο θα έπρεπε…
Εννοώ πως μου λείπει η εποχή που είχα μόνο ένα παιδί…

Μπορεί όλη η οικογενειακή ζωή να αλλάζει με τον ερχομό ενός παιδιού, όμως μπόρεσα να ανταποκριθώ στις αλλαγές αυτές και μάλιστα με όλη μου την καρδιά! Θυμάμαι την αφοσίωση που έδειξα στο πρώτο μου παιδί και συγκινούμαι. Πρώτον γιατί είχαμε περάσει πολύ ωραία εκείνα τα δύο χρόνια που ήταν μοναχοπαίδι, η αγάπη στο σπίτι μάς γέμιζε όλους και μας έκανε ευτυχείς και χαρούμενους, παρά την κούραση και το άγχος που φυσικά συνοδεύουν την άφιξη ενός (ειδικά του πρώτου) μωρού… Και δεύτερον, συγκινούμαι επειδή όλα αυτά τώρα δεν υπάρχουν. Ή καλύτερα δεν υπάρχουν μ’ αυτόν τον τρόπο. Ακόμα υπάρχει αγάπη στο σπίτι μας, δόξα τω Θεώ, ακόμα υπάρχει η έγνοια του ενός για τον άλλον, όμως δεν υπάρχει αυτή η πιο αποκλειστική σχέση με κανέναν πια. Και εννοείται δεν υπήρξε ποτέ με το δεύτερο παιδί, την κόρη μου.

Νομίζω η μετάβαση απ’ το ένα παιδί στα δύο ήταν για μένα πολύ δύσκολη και αμφιβάλλω αν έχω βρει ακόμα τις ισορροπίες. Ξέρω πως γι’ αυτό μπορεί να ευθύνομαι κι εγώ η ίδια μ’ αυτά που προσωπικά κουβαλώ, όμως σίγουρα είναι και οι αντικειμενικές συνθήκες. Κάποτε ήμουν όλη μέρα κάτω στο πάτωμα, να παίζουμε με τον Χ. Βιβλία, παιχνίδια, αγκαλιές… Και τώρα νιώθω πως μου είναι πολύ δύσκολο να κάνω το ίδιο. Το κάνω πια με το ζόρι, (όταν το κάνω…) Βαριέμαι πια τα playmobil, που κάποτε ως παιδί λάτρευα. Δεν έχουν σημασία τώρα τα παραδείγματα, το θέμα είναι οτι τώρα απομακρύνθηκα. Σωματικά σίγουρα. Ψυχικά; Τουλάχιστον ο γιος μου είχε δύο χρόνια σχέσης με μαμά. Η κόρη μου με είχε κι αυτή το ίδιο διάστημα κοντά της, κι ακόμα παραπάνω, αλλά όχι αποκλειστικά και σίγουρα δεν ήμουν τόσο δοσμένη. Ίσως γι’ αυτό να είναι και πιο ανεξάρτητη(;)

Ξέρω πως τα οφέλη του να έχεις αδέρφια είναι πολλά. Ξέρω πως και τα δύο μαθαίνουν να συμβιώνουν με κάποιον άλλο, διεκδικώντας ο καθένας τη θέση του μέσα στην οικογένεια. Στη θεωρία ξέρω αρκετά. Στην πράξη όμως;

Προφανώς κάποιος θα πει πως πιθανόν το πρόβλημα να είναι δικό μου. Μπορεί. Αλλά τώρα δεν έχουν νόημα οι αιτιολογήσεις. Σημασία έχει πώς μου λείπει η αγκαλίτσα με ένα βιβλίο στο χέρι, τα ξεκάθαρα συναισθήματα, η ησυχία της ψυχής (εντάξει, και του σπιτιού! 🙂 )…