Ετικέτες
Ίσως να ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά μου λείπει η εποχή που είχα μόνο το γιο μου…
Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα – έχω μεγάλη αδυναμία στην κόρη μου, ίσως λίγο μεγαλύτερη απ’ όσο θα έπρεπε…
Εννοώ πως μου λείπει η εποχή που είχα μόνο ένα παιδί…
Μπορεί όλη η οικογενειακή ζωή να αλλάζει με τον ερχομό ενός παιδιού, όμως μπόρεσα να ανταποκριθώ στις αλλαγές αυτές και μάλιστα με όλη μου την καρδιά! Θυμάμαι την αφοσίωση που έδειξα στο πρώτο μου παιδί και συγκινούμαι. Πρώτον γιατί είχαμε περάσει πολύ ωραία εκείνα τα δύο χρόνια που ήταν μοναχοπαίδι, η αγάπη στο σπίτι μάς γέμιζε όλους και μας έκανε ευτυχείς και χαρούμενους, παρά την κούραση και το άγχος που φυσικά συνοδεύουν την άφιξη ενός (ειδικά του πρώτου) μωρού… Και δεύτερον, συγκινούμαι επειδή όλα αυτά τώρα δεν υπάρχουν. Ή καλύτερα δεν υπάρχουν μ’ αυτόν τον τρόπο. Ακόμα υπάρχει αγάπη στο σπίτι μας, δόξα τω Θεώ, ακόμα υπάρχει η έγνοια του ενός για τον άλλον, όμως δεν υπάρχει αυτή η πιο αποκλειστική σχέση με κανέναν πια. Και εννοείται δεν υπήρξε ποτέ με το δεύτερο παιδί, την κόρη μου.
Νομίζω η μετάβαση απ’ το ένα παιδί στα δύο ήταν για μένα πολύ δύσκολη και αμφιβάλλω αν έχω βρει ακόμα τις ισορροπίες. Ξέρω πως γι’ αυτό μπορεί να ευθύνομαι κι εγώ η ίδια μ’ αυτά που προσωπικά κουβαλώ, όμως σίγουρα είναι και οι αντικειμενικές συνθήκες. Κάποτε ήμουν όλη μέρα κάτω στο πάτωμα, να παίζουμε με τον Χ. Βιβλία, παιχνίδια, αγκαλιές… Και τώρα νιώθω πως μου είναι πολύ δύσκολο να κάνω το ίδιο. Το κάνω πια με το ζόρι, (όταν το κάνω…) Βαριέμαι πια τα playmobil, που κάποτε ως παιδί λάτρευα. Δεν έχουν σημασία τώρα τα παραδείγματα, το θέμα είναι οτι τώρα απομακρύνθηκα. Σωματικά σίγουρα. Ψυχικά; Τουλάχιστον ο γιος μου είχε δύο χρόνια σχέσης με μαμά. Η κόρη μου με είχε κι αυτή το ίδιο διάστημα κοντά της, κι ακόμα παραπάνω, αλλά όχι αποκλειστικά και σίγουρα δεν ήμουν τόσο δοσμένη. Ίσως γι’ αυτό να είναι και πιο ανεξάρτητη(;)
Ξέρω πως τα οφέλη του να έχεις αδέρφια είναι πολλά. Ξέρω πως και τα δύο μαθαίνουν να συμβιώνουν με κάποιον άλλο, διεκδικώντας ο καθένας τη θέση του μέσα στην οικογένεια. Στη θεωρία ξέρω αρκετά. Στην πράξη όμως;
Προφανώς κάποιος θα πει πως πιθανόν το πρόβλημα να είναι δικό μου. Μπορεί. Αλλά τώρα δεν έχουν νόημα οι αιτιολογήσεις. Σημασία έχει πώς μου λείπει η αγκαλίτσα με ένα βιβλίο στο χέρι, τα ξεκάθαρα συναισθήματα, η ησυχία της ψυχής (εντάξει, και του σπιτιού! 🙂 )…
Μαριάννα said:
Πόσο σε νιώθω. Και εγω βίωσα με μεγάλη δυσκολία τη μετάβαση από το 1ο στο 2ο παιδί. Ήταν σχεδόν εφιάλτης. Πάντως αν βοηθάει, από το 2ο στο 3ο ήταν πολύ πιο εύκολα και από το 3ο στο 4ο ήταν τολμώ να πω ευφορική 😜 Just saying :))
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
παρασκευή απόγευμα said:
Πολλοί το λένε πως απ’ το δεύτερο στο τρίτο είναι ευκολότερα τα πράγματα, αλλά το θέμα είναι πώς προχωρά κανείς σ’ αυτό το βήμα, όταν οι εμπειρίες του είναι τέτοιες… Δεν πρέπει να ξέρει κανείς τα όριά του;;; Το ζητούμενο είναι να είναι χαρούμενοι και οι γονείς και τα παιδιά – θα’ ναι έτσι; ή το πηγάδι θα βαθύνει κι άλλο;;;
Όπως και να ‘χει, σ’ ευχαριστώ πολύ που μου έγραψες Μαριάννα μου, να τα χαίρεσαι τ’ αγγελούδια σου! πολύ χαίρομαι που για σένα τα πράγματα/συναισθήματα βελτιώθηκαν!!! Πάντα έτσι να νώθεις!!!
σε φιλώ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
eleniplus said:
Μέχρι ένα βαθμό σε καταλαβαίνω κι έχω βιώσει κι εγώ παρόμοια συναισθήματα. Αυτό όμως που επικράτησε σε μένα ήταν οι τύψεις για την κόρη μου που γεννήθηκε μετά τον αδερφό της γιατί για να μη ζηλέψει ο γιος μου της έδινα πολύ λιγότερη σημασία τις ώρες που ήταν κι εκείνος στο σπίτι. Όταν έλειπε βέβαια την είχα συνέχεια αγκαλιά και της μιλούσα, αλλά δεν μπορούσα να της αφιερωθώ 100% όπως είχα κάνει σχεδόν 3 χρόνια με το γιο μου.
Παρόλα αυτά, νιώθω ευλογημένη που έχω κάνει δύο παιδιά που τώρα που είναι πια 18 και 15 χρονών αγαπιούνται πολύ και είναι (ή δείχνουν) ισορροπημένα. Και βλέποντάς τα τώρα που αρχίζουν ξανά να επικοινωνούν και να κάνουν παρέα μεταξύ τους νιώθω ότι είναι πολύ τυχερά που έχουν ο ένας τον άλλο.
Σε φιλώ
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com/
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
παρασκευή απόγευμα said:
Έχεις δίκιο Ελένη, κι εγώ ελπίζω να έχουν καλή σχέση όταν μεγαλώσουν. Όσο για τις τύψεις, εννοείται πως ήμουν γεμάτη. Και γιατί δεν εκδήλωνα όλη μου την τρυφερότητα προς τη μικρή, λόγω του μεγάλου, αλλά και γιατί νοιαζόμουν τον μεγάλο που ζήλευε και έχανε την αγκαλιά της μαμάς του, ειδικά όσο η αδερφή του ήταν μωρό…
(Τέλος πάντων, αν ψάχνεις να ‘χεις ενοχές, πάντα κάτι θα βρίσκεις…)
Να τα χαίρεσαι τα παιδιά σου και να τα καμαρώνεις!!!
σε φιλώ κι εγώ
π.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
mummy's little man said:
Δεν έχω βιώσει ακόμη την εμπειρία αυτή καθώ έχω μόνο ένα παιδάκι, και πολύ συχνά σκέφτομαι πως σε μια δεύτερη ενδεχόμενη εγκυμοσύνη, θα έχω ακριβώς τις ίδιες τύψεις και ενοχές, γιατί εκ των πραγμάτων θα είναι διαφορετικά. Μην ανυσυχείς καλή μου, να σκέφτεσαι ότι κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για τα παιδάκια σου, να τα χαίρεσαι και να είσαι περήφανη για αυτά!
https://mummyslittleman.wordpress.com/
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
παρασκευή απόγευμα said:
Καλώς ήρθες Αθηνά, σ’ ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια! Να χαίρεσαι κι εσύ το γιόκα σου!
σε φιλώ
π.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
kittychioni said:
Νομίζω πως όλες οι μαμάδες βιωνουμε διαφορετικά την κάθε φορά, που έρχεται ένα παιδάκι στη ζωή μας. Σίγουρα κι εγώ βλέπω διαφορά στο πώς μεγάλωσα τη μικρή. Και δεν εννοώ προς το καλύτερο, γιατί έπεσα κι εγώ στην παγίδα των πολλών δουλειων, της μεγάλης που δεν έπρεπε να ζηλέψει, της δικής μου κούρασης πολλές φορές, της επιστροφής στη δουλειά μου. Όμως νομίζω ότι ξέρει πόσο πολύ την αγαπάω και πόσο πολύ θαυμάζω το υπέροχο ανθρωπακι που είναι και δεν θα μου καταλογισει αργότερα οποία λάθη έχω κάνει… Προσωπικά δεν μετανιώνω για το δεύτερο παιδί κι ας είναι μεγάλη η κούραση, η ευθύνη, τα έξοδα. Γιατί βλέπω πόσο απαραίτητες είναι η μία στην άλλη και τελικά, πόσο απαραίτητες είναι στον μπαμπά τους και σε μένα…
Χαίρομαι που μοιράστηκε αυτή την αγωνία σου. Ξέρω πολύ καλά ότι τα περισσότερα από αυτά που λες, είναι αίσθηση δική σου, γιατί τα παιδάκια σου ξέρουν πόσο τα αγαπάς και το νιώθουν σε κάθε τι που κάνεις γι αυτά. Ακόμα και που έχεις αυτές τις αγωνιες… ΣΕ φιλώ γλυκεια μου φίλη ❤❤
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
παρασκευή απόγευμα said:
Αχ Κατερινάκι μου γλυκό, σ’ ευχαριστώ πολύ που πάντα μου συμπαραστέκεσαι και έχεις πάντα κάτι ενθαρρυντικό να πεις! Μακάρι να είναι όπως τα λες…
σε φιλώ κι εγώ
π.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!