Ετικέτες

,

Είναι καρατσεκαρισμένο (ελληνιστί)! Αν κάτι πολύ ιδιαίτερο κεντρίσει την προσοχή μου ή αν δεν είμαι πολύ καλά, τότε θα κάτσω να γράψω. Σε καιρούς «ειρήνης» δε νιώθω την ανάγκη. Μ’ αυτό το δεδομένο βέβαια, η συχνότητα με την οποία γράφω θα έπρεπε να είναι καθησυχαστική – σημάδι ψυχικής υγείας και ισορροπίας. Αλλά μάλλον υπάρχουν κι άλλοι διάφοροι λόγοι που δεν γράφω…

Σήμερα που πήρα πάλι το μολύβι μου μες στο μετρό, θα ‘λεγα πως είμαι δυστυχώς στη δεύτερη περίπτωση. Απόδειξη; ο έρπης που κοτσάρισα πρωί-πρωί πάνω στα χείλη… Παρότι νιώθω καθαρά τη χαλασμένη μου διάθεση, δηλώνω άγνοια για την ακριβή αιτία της.
Τώρα πάω στο φαρμακείο. Θα πάω να πάρω έναν ωραίο καφέ, να με καλοπιάσω, και πιστεύω οτι εκεί θα νιώσω πολύ καλύτερα. Ελπίζω δηλαδή. Γιατί υπάρχουν και παρόμοιες φάσεις, που απλώς δε βλέπω την ώρα να φύγω…
…Σκέψεις καθαρά «ημερολογιακές» («Dear diary»!)… Δεν ξέρω ποιον πραγματικά αφορούν και ποιον νοιάζουν. Δεν ξέρω γιατί τις γράφω στο blog. Ελπίζω πάντως, κάπως, κάπου, σε κάποιον ν’ ακουμπούν…