Ετικέτες
Να ‘μαι λοιπόν και πάλι εδώ, μετά από πολύ καιρό…
Η αλήθεια είναι οτι έχασα τον υπολογιστή μου, όταν κλέφτες μπήκαν στο σπίτι μας πριν τα Χριστούγεννα… Κάποια στιγμή έγραψα ένα άρθρο τον Ιανουάριο, μέσω του κινητού μου, αλλά κουράστηκα τόσο πολύ μέχρι να το δημοσιεύσω, που είπα να μην το επαναλάβω…
Σήμερα πήρα τον υπολογιστή του άντρα μου και (κρυφά) ξεκίνησα να γράφω πέντε γραμμές, χωρίς σκοπό, χωρίς κάτι συγκεκριμένο στο κεφάλι μου – απλά γιατί δε θέλω να χάσω την επαφή με το μικρό αυτό προσωπικό μου χώρο.
Δεν ξέρω αν θα πάρω νέο υπολογιστή. Βασικά μόνο για να γράφω μου είναι απαραίτητος. Θα μου πεις λίγο είναι; Καθόλου λίγο, όμως είχα κάποια παράπλευρα οφέλη απ’ την απώλειά του. Να εξηγηθώ: πρώτον, κολλάω λιγότερο στο ίντερνετ απ’ ότι πριν, και δεύτερον, τα παιδιά μου έπαψαν να βλέπουν βιντεάκια στο youtube, επειδή «χάλασε» ο υπολογιστής της μαμάς…! Αυτό το δεύτερο το θεωρώ μεγάλη νίκη, γιατί τώρα βλέπουν βιντεάκια μόνο όταν πάμε στην πεθερά μου, και μάλιστα όλο αυτό έγινε «αναγκαστικά», λόγω εξωτερικών συνθηκών, χωρίς να φανούμε εμείς κακοί ή πολύ αυστηροί στα μάτια τους. Το πρώτο απ’ την άλλη το υπονομεύω μόνη μου, γιατί καταφέρνω να κολλάω αρκετά ακόμη και στη μικρή οθόνη… Αισθάνομαι άσχημα γι’ αυτό, νιώθω την αδυναμία μου και το παλεύω όσο μπορώ.
Αναρωτιέμαι γιατί ειδικά σήμερα αποφάσισα να γράψω, αφού κι άλλες φορές έχω την ευκαιρία. Νομίζω πως ξέρω την απάντηση. Μετά από ένα μήνα χαράς, δυναμισμού, αποφασιστικότητας, αισιοδοξίας (εννοείται σε προσωπικό επίπεδο…), σήμερα έχω «χαλάσει» αρκετά και μάλιστα μετά από ένα σερί «περίεργων» ημερών… Σήμερα νιώθω πως αυτή η πρότερή μου ευφορία κινδυνεύει να χαθεί, εάν δεν ενεργοποιηθώ, εάν δεν κάνω συνειδητά και με πειθαρχία κάποια πράγματα. Και δεν αντέχω να «ξαναγυρίσω» σ’ ένα μαύρο φαύλο κύκλο. Θέλω μόνο καλύτερα να γίνονται τα πράγματα! Ξέρω πως το να ξεπεράσω την αδράνειά μου και να ανοίξω αυτή τη λευκή «κόλλα χαρτί» εδώ είναι από μόνο του κάτι. Ένα πειθαρχημένο βήμα.
Ελπίζω οτι θα ακολουθήσουν σύντομα και άλλα… Κι ελπίζω να είμαι εδώ να τα μοιράζομαι και μαζί σας.
Καλόν αγώνα σε όλους, ατομικό, εθνικό…
και Καλή Σαρακοστή!
Μαρία said:
Καλή Σαρακοστή, φίλη!
Λοιπόν, έχω την τρομερή υποψία ότι οι «φαύλοι κύκλοι» δεν είναι κύκλοι και δεν είναι φαύλοι. Γιατί κάθε ανάσα, με τα πνευμόνια το μυαλό ή την καρδιά, μας κάνει διαφορετικούς από «πριν». Μπορεί να μοιάζουν τα σκοτάδια, να μας θυμίζουν τα προηγούμενα αλλά δεν είναι τα ίδια. Και οι χαρές, κι΄αυτές διαφορετικές είναι. Και τα θαυματάκια τα αθόρυβα, κι΄αυτά αλλιώτικα κάθε φορά ❤
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
παρασκευή απόγευμα said:
Πολύ ωραίο αυτό που λες, άγνωστη φίλη! Καθετί είναι μια εξέλιξη. Ας βάζουμε τα δυνατά μας αυτή η εξέλιξη να ‘ναι πάντα προς το καλύτερο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΓΙΩΤΑ said:
Να μας γραφεις πιο συχνα.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
παρασκευή απόγευμα said:
Σ ευχαριστώ, θα το προσπαθώ – αυτό είναι σίγουρο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
yianna panou said:
Μας έλειψες η αλήθεια είναι. Όπως νιώθεις να πραττεις και ξαφνικά ο δρόμος γίνεται και πάλι βατος! Σε φιλω γλυκα γλυκά
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
kittychioni said:
Δεν μπόρεσα χθες να σου γράψω… Μας έλειψες, αλλά σε περιμένουμε πάντα με χαρά!! Ένα βήμα τη φορά. Σε χαίρομαι για κάθε βήμα που κάνεις και ξέρω ότι θα κάνεις και τα υπόλοιπα!! Φιλάκια ❤
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
παρασκευή απόγευμα said:
Σ ευχαριστώ Γιάννα μου, κι εσείς μου λείψατε! Φιλιά πολλά κι από μένα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
παρασκευή απόγευμα said:
Σ ευχαριστώ πολύ γλυκό Κατερινάκι! Ένα βήμα τη φορά, συντροφιά με τους καλούς μου φίλους… 💕
Μου αρέσει!Μου αρέσει!