Ένα μικρό άσπρο πιόνι «φυτρώνει» συνεχώς ανάμεσα σε μένα και τους άλλους ανθρώπους και αλλοιώνει την πραγματικότητα. Έτσι η εντύπωση που λαμβάνω δεν είναι η σωστή, οπότε οι διαπιστώσεις μου και η περαιτέρω συμπεριφορά, που εξαρτάται φυσικά απ’ την αρχική εικόνα, είναι κι αυτές «λανθασμένες»… Σαν να ρίχνει μια σκιά και να αλλοιώνει τον αληθινό φωτισμό του τοπίου…
Ας το πούμε «υπονομευτή»…
Ο υπονομευτής έχει ένα κομμάτι από μένα, τον φορτίζω με όσα έχω ζήσει στη ζωή μου, αλλά δεν τον προσκαλώ. Για την ακρίβεια δεν είναι καθόλου καλοδεχούμενος. Μόνο που το δυνατό του χαρτί είναι οτι είναι αόρατος, οπότε χρειάζεται να αναπτύξω μια έκτη αίσθηση για να τον αναγνωρίζω και να τον διώχνω… Και φαντάσου οτι είναι μόλις ένα κοντό πιόνι…
Πόσοι υπονομευτές άραγε «ορίζουν» τις ζωές μας;! Πόσες φορές νομίζουμε οτι κοιτάμε αληθινά τον άλλο στα μάτια, αλλά αυτό που τελικά βλέπουμε είναι το είδωλό του μέσω του πονηρού υπονομευτή;!
αλέξανδρος ανδρουλάκης said:
Άλλαξε πιόνια!!!
Πάρε τα άσπρα να παίξεις πρώτη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
παρασκευή απόγευμα said:
@ αλέξανδρο
η πρώτη συμβουλή θα΄ταν να μάθω πρώτα καλό σκάκι…! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
stavrodromi said:
δύσκολο παιχνίδι το σκάκι, αλλά έχει μια ακαταμάχητη γοητεία! Κάπως έτσι δεν είναι κι η ζωή μας; το ζήτημα πάντως δεν είναι το αποτέλεσμα του παιχνιδιού, αλλά ότι μετά από κάθε παρτίδα βγαίνεις και λίγο ωριμότερος, έτσι δεν είναι;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
zβ said:
Άφησε στην άκρη τους υπονομευτές και ασχολήσου με τους ελκυστές.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
παρασκευή απόγευμα said:
@ stavrodromi
όντως οι παρτίδες σε ωριμάζουν, αλλά αν κερδίσεις και το παιχνίδι, καλό είναι…
@ zβ
με όλα ασχολούμαι… Αλλά το τί μπορεί να εκφραστεί σε «χαρτί» αυτή τη στιγμή είναι άλλο θέμα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!